تقدیر گنگ

هواللطیف...

باید بگویم

از تمام اردیبهشت

که مرا سراسر احساسات خوب و بد می کند

باید سه نقطه را حذف کنم

تا از یک جایی قطع شود رد خاطره ها!

باید بهار را بی فکر، بی رویا، ببینم

و تداعی سبز تازه ی برگ ها

شعله بر پیکره ی خشک تابستانی ام نزند!

درست از یک روزی باید برخیزم

و تمام زندگی را جمع کنم

در بقچه ای بپیچم و بگذارم زیر تخت

و به ادامه بیندیشم اما دل نبندم!

دل بستن حکایت ِ محال ِ لحظه هاست

آری

نه تنها من

بلکه شاید کس دیگری هم باشد

که با عشق، دلش باز شده

فکرش باز

رویاهایش باز

و در گستره ی هستی، گم شده باشد...

و شاید، رها از هر آنچه که هست

از زندگی

از تمام بودن ها

مستانه می رود تا روزی که به انتهای بودن برسد و

تمام!

رگبار1: سرنوشت بازی های عجیبی دارد! به پشت سرت که می نگری، اتفاقاتی را می بینی که تو تنها بازیگرشان بوده ای... به ترتیبی که نمی دانی چطور! پیش رفته اند و تو را به اینجا  رسانده اند...

گاه سرنوشت، تقدیر، روزگار، آدم ها و یا هر عامل دیگری که نمی دانم چیست و کیست، تمام رویاهای تو را برای همیشه میبندد و تو رهگذر جاده ای می شوی که با فکرت، احساست، رویاهایت، از زمین تا آسمان فاصله داشت...

و تنها به رگبرگ های یک برگ سبز تازه ی بهاری می نگری و طراوتت را میان زمان هایی که گذشت، جستجو می کنی!

شادابی و طراوتم چه شد؟؟؟

و ذوقم برای ادامه ی راهی که باید رفت؟...