چندمین دعوت تازه

هواللطیف...

حالا یازده ماه از آن روز می گذرد و دعوتی که تازه بود و تازگی را میان تمام پژمردگی روزهایم پاشید...

مجلسی که خطبه ی غدیر خوانده شود و دعا برای ظهور امام زمانمان...

مجلسی که سراسر حس خوب باشد و تو حتی با این حال نزار، به خانه ای دیگر بروی و حالت خوب خوب شود! خوب تر از چند ساعت پیش که کلافگی از سر و رویت می بارید...

درست از یک روزی یک اتفاق هایی در زندگی هست که آدم را در مسیری جدید قرار می دهد

شبیه همان یازده ماه پیش و دعوتی که تازه ی تازه بود...

شبیه تمام آدم هایی که امشب با شوق خاصی به مسجد می رفتند، من هم شوقی خفته دارم که چند سالیست بیدار نمی شود...

هر چیزی لیاقت می خواهد... حتی اعتکاف و سه روز تنهایی با خودت و خدای خودت... سه روز که روحت را تطهیر می کنی و هر هزار هزار آیه ی نور در جای جایش می ریزی و غنی تر از همیشه از حریم امن دوست بازمی گردی و دلت اما پاک پاک پاک...

اعتکاف برایم شبیه یک اتفاق زیبای دست نیافتنی ست...

خدای بزرگم

شکر برای بودنت...

برای آن دعوت تازه و تکرار و تکرار و تکرار این مجالس نور

و سپاس مهربانترینم چرا که امید دارم روزی من هم اینجا می آیم و می نویسم که سه روز نیستم! در مسجد خواهم خوابید...

برای تمام داده ها و نداده هایت شکر که تو عالِم به تمام عالَمی...

مبارک باد عیدتان

میلاد مولود کعبه

همسر ِ فاطمه سلام الله علیه...

پدرِ حسن و حسین علیه السلام...

یاور و برادر محمد صلی الله علیه و آله

و اولین امام ما

دلم برای شب های نجف و نشستن روبروی حرم شاه آن سرا تنگ شده... برای ضریح مقدسش...

و تمام وجودم می لرزد که زمانی در یک قدمی مولای مومنان عالم بوده ام...

غربت از تمام کوچه های نجف می چکد و شاه مردان، هنوز در غربتی غریب زیارت می شود...

+ هنوز خوب نیستم و با تمام این دردها دست و پنجه نرم می کنم!...