نفس

هواللطیف...

من خم ِ خوشه های انگورم

و با خیال ِ خام ِ یک حبه یاقوت، دهانم را مزمزه می کنم!

من توده ی انبوهی از خاطره هایی سبزم

و خاطرم را با سبزینه ی لحظه هایی که گذشت، نقش ِ امید می کشم!

من گلگونه ی دانه های گیلاسم

و سِرِّ سرخی لبخند خسته ام را تنها به اعماق دلم می برم!

من کرشمه ی ارغوانی اقاقیای سرکوچه های کاهگلی ام

و با نم ِ باران، دنیایم را طراوتی جاوید می بخشم!

من...

هرآنچه که هستم، بودم، و خواهم بود، 

تنها گلبرگی افتاده از گل رز سرخی ام که بی تاب ِ تپش تند بنفشه ی گمشده ام  م ی م ی ر م!