روزهای سخت

هواللطیف...

چنارها حرف هایم را خوب فهمیدند

در تابستان چشم در چشم من تکان می خوردند

همین که پنجره باز شد

نسیم خنکی بر گونه هایم وزید

چنارها هم حرف هایم را نمی فهمند...!!!

هر روز سخت تر از روز قبل می شود و آدمی تا یک جای خاص ظرفیت و تاب و توان دارد... تا یک میزان سختی خاصی که برای وجودش تعریف شده، می تواند بخندد و دم نزند... می تواند تنها در خلوت هایش اشک بریزد و ظاهر را حفظ کند... می تواند سکوت کند و تمام روز و شب ها و سختی ها را ندیده بگیرد و نشنیده به دورترین جای هستی پرتاب کند...

آری

تنها از یک جایی به بعد می شود صبر داشت و صبوری کرد... از یک جایی به بعد می شود خوب بود و غصه ها را پنهان کرد...

اما کار که از کار بگذرد! دل که بشکند! اشک ها که سرازیر شوند و خنده و امیدی که رخت بربندد، دیگر همه چیز تمام می شود...

راستی هنوز هم همان آیه ها... همان امید در جانم زمزمه می شود و کورسویی میابم که می شود هنوز کار از کار نگذشته باشد و

اما واقعیات، همیشه خبر از تلخ ترین وقایعی را می دهد به نام حقیقت!!!

آری

هر روز دارد سخت از روز قبل می شود و من همچنان دوردست ها را می نگرم!...