پانزدهمین: رمضانی پر از یاد شما...

هواللطیف...

سلام مهربان مولای زمانم...

سلام و درود بر شما که با بودنتان رمضان ِ آمده ای این روزها را رنگ و بوی دیگری می بخشید...

درست از شنبه که با صحبت از شما به استقبال ماه خدا رفتیم و هر صبح تجدید عهدی دیگر و زمزمه ی اللهم ارنی الطلعة الرشیده و آرامش بی وصف سحرهای با شما و روزهای به یاد شما و افطارهای دعای برای ظهور شما...

مبارکتان باد آمدن ماه خدا مهدی جان...

و یادتان هست که ماه رمضان سال قبل کجا بودم و هر روز لا به لای غربت بی حد شیعه، صدایتان می زدم و چقدر اضطرار آمدنتان آنجا به چشم می خورد...

این روزها که خواب مومن هم عبادت است، می شود گوشه ی نگاهتان باشیم؟ و یا قطره ای از زلال دعاهای بیکرانتان به وقت قنوت؟ 

راستی مولایم...

زمزمه های سحرگاهی ام را می شنوی که به دست نسیم سحری می سپارم تا به شما برساند؟

و یا تمام عاشقانه هایم به وقت فرشته باران لحظات افطار و گرگ و میش مبهم آسمان را...

می شود قرار بگذاریم؟

می شود سحر و افطارها دم پنجره ی عشق بایستید تا نسیم وزنده ی تابستان، حرف هایم را برایتان بیاورد؟

می شود صبح ها سلامم را جواب گویید؟

سلامی با زبان روزه را...

می شود لحظه ای در دعاهایتان باشیم آقا جان...

می شود خوبمان کنید؟

خوب

خوب خوب خوب...

راستی مهدی جان

می شود هوایمان را داشته باشید در این روزهای بی اندازه غریب؟؟؟

چه زیباست رمضانی که سراسر نام و یاد شما باشد...

چه نیکوست ماه خدا و سرودن عاشقانه هایی ناب با حجت برحق او....

اَللهــمَّ َعَجِّــلْ عَجِّــلْ عَجِّــلْ لِوَلیِـــکَ الْفَـــرَج