دارم صبوری می کنم...

هواللطیف...

«دارم هی پا به پای نرفتن صبوری می‌کنم
صبوری می‌کنم تا تمام کلمات عاقل شوند
صبوری می‌کنم تا ترنم نام تو در ترانه کاملتر شود
صبوری می‌کنم تا طلوع تبسم، تا سهم سایه،‌ تا سراغِ همسایه ... »

آری! این روزها که نمی نویسم و نیستم، قصد نبودن دارم شاید! و صبوری می کنم... به قول سید علی صالحی پا به پای نرفتن، صبوری می کنم... گاهی برای ماندن باید صبر کرد! و باید زجر صبوری را به جان خرید... پای زندگی ایستاد! و تصمیم گرفت... تصمیم به ماندن یا رفتن... گذاشتن و گذشتن و رها کردن یا ذره ذره، در شلوغی روزگار زیستن و دم برنیاوردن...

قلب ها آرام آرام بزرگ می شوند... با تحمل همین روزهایی که صبوری بسان اکسیژن دم و بازدم ها شده و شب های مهتابی که لبریز می شوی، در خلوتی شبانه می بارد تا حجم سنگین روزهای سوزانی که می گذرند، کمی کم تر شود...

باید صبوری کنم تا نه تنها تمام کلمات، که تمام فکرهایم، رویاهایم، حال و هوایم عاقل شوند!

که با دل به غم می رسی و حافظ در گوشت مدام زمزمه می کند که «دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی ارزد» و راست هم می گوید... باید عاقل شوند! همه چیز عاقل شود! همه ی هستی! حتی اگر جایی ازاین سرزمین شاعر دیگری چون سعدی بگوید: «ز عقل اندیشه‌ها زاید که مردم را بفرساید / گرت آسودگی باید برو عاشق شو ای عاقل» 

و بخندم که آسودگی در عشق؟ و فرسودگی در عقل؟ حتما شاعرش یا عاشق نبوده یا عاقل! و یا شعرش عاقل شو ای عاشق بوده و بعدها هم متوجه اشتباهش نشده و یک عمر همه فکر می کنند آسودگی در عشق است و پیروی از دل و عقل جز چین و چروک های چهره ی آدم ها سود دیگری ندارد...

اما من باید صبوری کنم تا عقل بیاید و تمام دلم را بگیرد و ببرد به کنجی! حاشیه ی زیستن شاید، و من تباه راه عاقلی شوم و یواشکی در دلم اقرار کنم که دلم عاقلی نمی خواهد و نطقم را در لفافه کور کنم و بروم به دنبال صبوری تا طلوع تبسم و سهم سایه و سراغ همسایه...

«صبوری می‌کنم تا مَدار، مُدارا، مرگ ...
تا مرگ، خسته از دق‌البابِ نوبتم »

آری! شاید حتی از طلوع تبسم به مدارا برسم و مرگ... روزی سرانجام تمام صبوری هایم به خوابی ابدی ختم شود و دیگر زجر صبر نکشم و تلخی غم نچشم و صدایی بشنوم که...

«آهسته زیر لب ... چیزی، حرفی، سخنی بگوید

مثلا وقت بسیار است و دوباره باز خواهم گشت!

هِه! مرا نمی‌شناسد مرگ
یا کودک است هنوز و یا شاعران ساکتند!


حالا برو ای مرگ، برادر، ای بیم ساده‌ی آشنا
تا تو دوباره بازآیی
من هم دوباره عاشق خواهم شد!»

آری

شاید انتهای صبوری هایم به مرگ نرسد! به آوارگی ختم نشود و در دریا غرق!

شاید تا مرگ مرا بشناسد، روزی دوباره عاشق شوم و در گوش جهان اقرار کنم که همان روزهای سخت سوزناک تابستان فلان سالی که دلم را در حاشیه ی زیستن رها کردم و راه ِ عقل، پیش گرفتم، آهسته گفته بودم که آن شاعر اشتباه نکرده و عشق آسودگی می آورد و عقل فرسودن...

مهربان بی منتهایم...

در طوفانی ترین لحظات زندگی، دست هایم تنها رو به سوی توست

نگذار تصمیمات اشتباهی بگیرم که زجر صبوری را در هم فکنم...

صبوری می کنم

و هنوز

و هنوز

و هنوز

زجر صبوری را به جانم خواهم خرید...