بیست و چهارمین: غریب، غروب، غربت

هواللطیف...

سلام صاحب جمعه های غریب

سلام دوستدار دل های غریب

سلام همدم اشک های غریب

غریب

غربت

غریبه

همه هم خانواده ی تنهایی هایند، تنهایی که تنهاست و جمع بسته می شود! و جمع ِ بعضی کلمات، خنده دار ترین واژه ی عالم است...

به غربت ِ طلوع خورشید صبحگاهان جمعه قسم که محال است نامتان در دلم غریب باشد و یادتان غریبه... مگر می شود شما که از سلاله ی عترتید، شما که خود ِ غنچه ی در گلبرگ ِ غیبت فرو رفته اید، غریبه ی من و دلم باشید، که امید بسته به قربتتان، به شکفتن غنچه ی ظهورتان، به لبخند امامتتان بر عالمین آقای مهربانم... مهدی جان!

به غربت سر ظهر جمعه قسم که جمعه از آن ِ شماست! و اگر نیایید، تمام جمعه های عالم باید که اشک ریخت، باید که مُرد در نیامدنتان، باید خاک پایتان شد، باید جان داد و با هر جان دادنی جواز حضور یافت، باید در غم ِ نبودنتان شکست، باید خاکی شد و به خاک بازگشت و باید که دست ها هنوز به آسمان باشند، و چشم های مشتاق به عمق ِ هستی بنگرند... باید گوش ها درست در جهت ِ کعبه بچرخد تا مگر ندای رسیدنتان را بشنویم و باید که تمام جمعه های بی حضور شما جمع شوند و از جمع ِ انفرادی ِ جمعه هایی که شما را ندیدند، جمعه ای ساخت که تمام لحظه هایش تنها و تنها برای آمدنتان دعا شود و دعا شود و دعا...

و به غربت غریب ِ غروب ِ جمعه ها قسم که چقدر غریبند دعاهایمان مولای به غربت نشسته ها...

دعاهایی که نمی رسند! و یا به قول اویم که می گوید باید بیشتر دعا کنی برای بعضی حاجت ها... آنقدر که برسند و روزی تا تو بیایند و تک تکشان اجابت شوند به نور حق!

غروب ِ جمعه ها خود غریب است، خود هم آهنگ ِ سوزناک ترین نغمه های ارغوانی و طلایی رنگ آسمان هاست و خورشیدی که آهسته آهسته ناکام تر از همیشه به پشت کوه هایی دور فرو می رود و معنای واقعی غربت غروب ، آخرین نگاه های یواشکی خورشید از پشت کوهای غرب به زمین است...

مگر او بیاید و ...

مهدی جان

در غربت ِ غریبی می سوزم و این روزها کوچک تر از قبل حتی! غریبتر مانده ام!!!

انگار نمی رسند! انگار جایی سنگی، گرهی، سدی، هست که مرا تا آسمان ها نمی برد...

انگار ریسمانم به گره ی کور خورده، و یا دعاهایم جایی کلاف سردرگمی شده بی سر و ته!

دعایمان کنید مولا جان

دعایمان کنید، که باز شدن ِ گره ها قدرت ِ نور می خواهد و تجلی ِ نور

که نیرویی می خواهد ورای زمین و زمینیان...

که خدا را می خواهد و شما که تجلی حقید بر عالمین...

درمانده ام مولایم

درمانده ام امامم

درمانده ام مهدی جانم...

اما چشم هایم مانده به راه ِ شما، به دعایتان، به پاکی حضورتان بر جهان و جهانیان و اینکه روزی می دانم از پس دعاهایتان خواهم آمد و آرام خواهم بود و ذره ذره شکر خواهم شد و سپاس...

چرا که اگر خدا خداست، شما هم مهدی خدایید و روزی دعاهایتان به ما هم خواهد رسید...

یک روزی

یک جایی

یک جوری

خداوند به دعایتان در حقمان آمین خواهد گفت

                                                               و اجابت می شوم در راه ِ تو مهدی جان

اَللهُــمَّ َعَجِّــلْ عَجِّــلْ عَجِّــلْ لِوَلیِـــکَ الْفَـــرَج

نکته نوشت:

1:

این روزها بیشتر از همیشه می خوانم:

ای که مرا خوانده ای

                                      راه نشانم بده...

انگار درمانده ام... در راه مانده ام!!!!

2:

غربت، آنقدر غریب هست که نشود وصف نمود

گاه غریبه ترین آشنای شهرم!

گاه تنها ترین غریبه ای که می شناسم و می شناسندم و باز غریبم! غریب...

غریبی واژه ایست پر از هزار حرف ِ نگفته، اشک های نریخته و بغض های فرو خورده

چه شد که شجاعت یافتم و غریب را نوشتم! خدا می داند...

و به قول فاطمه

هوالغریب...