مِهر ِ پُر مِهر!!!

هواللطیف...

اصلا قرار نبود از مِهری که آمده بنویسم، و یا شش ماه اول سالی که تمام شد، و شروع سرازیری شش ماهه دوم سال و من هنوز در بهمن پارسال غلت می خورم، باورم نمی شود گذر زمان را، بهار و تابستان را، هنوز در روزهای آخر سالی که گذشت، مانده ام، بر روی همان بلندی شاید! که نمی خواستم تمام شود و انگار زندگی هیچ وقت یاد نگرفته به حرف هایم گوش کند... برای خودش تند تند می گذرد! و نمیدانم چرا ساعت ها از مسیر تکراری هر روزه ی خود گرد یک دایره ی دوازده عددی خسته نمی شوند!!!

من در فروردینی جا مانده ام که ارتفاع را جور دیگری تجربه کردم و اردیبهشتی که کاش هیچ وقت آن روز تمام نمی شد و نمی گذشت... و نمی دانم کدام خیابان بود که من و تو را از هم جدا کرد و همان جاده شاید تا به اینجا کشیده شده و نمی شود آنچه که باید بشود...

بگذریم..

تنها می خواهم بگویم باورم نمی شود که چطور گذشت!!! این شش ماهی که تابستانش را تمام و کمال به دعای گذراندن گذراندم و چقدر مسخره است حتی خواندن این جملات!! باور کن

و حالا مهر آمده! ماهی که منتظرش بودم تا حوصله ی سر رفته ام فروکش کند و سرم کمی بیشتر از قبل شلوغ شود!

اصلا مهر با خودش تحرک می آورد، مرا یاد تکاپو می اندازد، یاد مقاومت برگ ها در برابر تابش سوزان آفتاب، یاد طلایی شدن! یاد رنگ و بو گرفتن...

مرا به پاییز می رساند، به یک توامان ِ غم و شادی! انتظار و فراق و امید به وصال

مرا به یک پارادوکس احساسی عجیبی می رساند که نمی توانم توصیف کنم و شاید هم ن م ی خ و ا ه م...

خداوندگار پاییزم!

خالق ِ رنگ های زرد و نارنجی و قهوه ای

آفریدگار باد و باران های بی هوا

شیوه ی طلا شدن را یادمان بده

که طلا، نه زنگ می زند، نه رنگ عوض می کند، نه می سوزد، و از همه مهم تر ارزشمند می شود

اتفاق نوشت: 

چقدر فاصله است میان هر دوره ی جدیدی که متولد می شوند، نسلی که پرورش می یابند، و کودکانی که زمین تا آسمان با آن روزهای ما فاصله دارند...

امروز هشت صبح از خانه بیرون نرفتم تا مثل پارسال در ترافیک سرسام آور اولین روز مهر، گیر بیفتم! و حتی ظهر هنگام هم بازنخواهم گشت تا شبیه پارسال راه یک ساعته را دو ساعت و نیم طی کنم!

امسال از تمام مهرش، تنها صداهای جالبی را شنیدم که از دبستان های سر کوچه مان می آمد، و جالب اینجا بود که برای دبستانی ها کنسرت اول مهر گذاشته بودند، صدایی که می گفت وقتشه عاشق شم تا ته خوبی حق بده عاشق شم!!!! نمی دانم از کیست، چه کسی خوانده حتی! اما آهنگ شادیست که بارها شنیده بودمش و صدای بی نهایت بلندش مرا تا دم پنجره کشاند و دست و جیغ بچه های دبستانی

و نمی فهمم یک دختر و یا پسر هفت هشت ساله مثلا قرار است عاشق درس و مدرسه بشود که این آهنگ ها را برایشان می خوانند؟!!!

و یا آهنگ بعدی که از سامی بیگی بود، همان که می گوید ای جونم عمرم نفسم عشقم تویی همه کسم، ای که چه خوشحالم تو را دارم.... 

و من باز هم نمی فهمم لزوم خواندن این آهنگ ها آن هم روز اول مدرسه برای بچه های دبستانی چیست؟!!!

شاید معلمان این نسل به دانش آموزانشان جون و عمر و نفس و عشق می گویند!!!

با شادی مخالف نیستم اما هر چیزی سن و جایگاه خودش را دارد

مدرسه

روز اول مهر

بچه های دبستانی

جای این آهنگ ها و اشعار عاشقانه نیست!

+  از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان! که دلم برای بوی مانتو و مقنعه و کیف و کفش های تازه ی روز اول مهر تنگ شده...

برای اولین صف ها

برای رفتن در صف یک سال بالاتری ها

برای نگاه های پر غرور به سال پایینی ها

برای ورزش های صبحگاهی اولین روز مهر با کیف:دی

برای زیر قران رد شدن ها

دلم برای اولین روز مهر سال ها پیش، لک زده...

++  موافقین عکس اول دبستان هامون رو بذاریم؟ البته اگه دارین:دی