تیر

هواللطیف...

در ازدحام بزرگی و عقولت ناگهان ِ لحظه ها، به جنون رسیده ام

به دنبال مهتاب ِ چشم هات می گردم

چشم هات تبلور ترانه ی ناشنیده ی ناخوانده ایست که هنوز متولد نشده

و من در توهم یک اتفاق نقره فام عبسم!

انفجار مهیب ِ شقیقه هام، انذار ِ خطری هولناک است بر پیکره ی نحیفم

و در تلاطم ِ ابدیت به جاودانگی می رسم

تیر می کشند، و می کُشند مرا در خودشان،

به خیال ِ خامِ تخیلات غریبانه ی ناآشنا...

تمام واژه هام را دوباره بخوان

تنها به درد می رسی و این رسیدن، خود، گواه ِ نرسیدن است

بر دست هایی که روزی در طلب ِ باران، کویر را قسم می دادند...

خورشید، انعکاس ِ ظلمانی ِ سیاه ترین روزهاست

و دریا، رخت بر بسته از تمام غروب های غریب بی انتها

من به قانون، به جاذبه، به انعکاس، مشکوکم!

و مفلوک زده ام به یقینی که می توانست رهایم باشد

درد می کند

جای

      خالی

              چیزی

                       یا کسی

                                    یا اتفاقی

                                                  که

                                                      نمی دانم

                                                                  چیست...!!!

+ درد، حکایت نام آشنایم است

وقتی

تمام جانم

تیر می کشد!!!

++ امروز، من و زاینده رود زنده گشته ام و چشم هایی که به گل اشک شکفتند و ره توشه و به عزیز دل کسی بودن  فکر کردن و...

عکس هایش را می گذارم، به زودی!