آمدنت، خوب ترین است!

هواللطیف...

به حضورت گل ِ شوق، می شکفد

و با یادت، ستاره ی چشمک زن دی، پیوسته می درخشد

تو از تبار غنچه های رز سربسته ای،

تو با آسمان نسبت نزدیک داری

و امواج مواج دریا را خوب می فهمی

میان من و خدا و ماهی و دریا، رازیست که ماه هاست، کمر ماه ِ نقره فام آسمان را خم کرده، و هر شب بر فراز آسمان من و آسمان تو و آسمان ما می تابد و اخم به چهره نمی دهد! اما دیروز روز دیگری بود که آمده بود، خم شده بود، شکسته بود و خطوط شکسته ی دلواپسی را در پس انحنای خاکستری وجودش می دیدم...

بگذریم که تو از دیار آسمان آمده ای و ماه هر سال این روزها که می شود تو را کم دارد

و عشق نفست می کشد، عمیق! از هر جای این گردی ِ گردونی که عجیب روی خطوط موازی گونه ای می چرخد و جهشی باید تا بتابی، بیایی، بپری، بتابم، بیایم، بپرم و زندگی در جهش ناگهانی جنبش یک تصمیم ته دل آنان که می دانیم، هویدا شود.

زندگی از همین امروز، همین یک ساعت پیش که آمدی و همین لحظه ها شروع شده

زندگی با آمدنت، رنگ و بوی ماندن می گیرد

و زمین ماه می شود و ماه، زمین

و ماهی، ستاره می شود و ستاره، ماهی

و من می شکفم

می خندم

غرق نور می شوم

در شعف می نوازم سرود هستی بخش حضورت را

که بودنت، دریای بیکران ِ رحمت حق

و چشم هایت، هزار حدیث ناگفته ی لبخند اقاقی هاست

آمدنت، خوب ترین است !

در چنین روزی

و چنین ساعاتی

اینجا که منم

و تو

لای تمامی نرگس های انتظار، معطر می شوی

آمده ام تا تمام ستارگان را به بزم میلادت دعوت کنم

و به تمام ماهی ها بگویم، ماهی کوچک خدا، خونش، سرخ تر از تمام ماهی های هستی ست

و خدا می داند

و این جا

و روزهایی که می گذرند

چقدر به نگاه ها

به دست ها

مدیونند

و میلادت را

درون اتاق تاریکم

یواشکی

جشن می گیرم

با تو که بهترینی

تولدت مبارک فاطمه ی خوب من