بال هایم کی خوب می شوند؟؟

هواللطیف...

شاید سکوت بهتر از حرف زدن باشد،

گاهی سکوت، به تمام کلمات دنیا می ارزد اما به شرط اینکه کسی باشد تا سکوت تو را معنا کند، کسی باشد تا بفهمد حالت خوب نیست!!!!

و میان تمام دغدغه ها و دلمشغولی هایت یک راست به جای امنی شبیه امامزاده محسن پناه می آوری و زندگی در جریان است و تمام آدم ها دارند گریه می کنند و هر کس مشکلات خودش را دارد و کسی آن طرف تر نذری می دهد و کسی دیگر دعا می خواند و آن یکی به نماز می ایستد و عده ای حرف می زنند تا آرام شوند و زن باید حرف بزند! جنس زن اگر محکم است باید خالی شود و دوباره پر گردد...

وجود زن، ظرفیت تلمبار شدن حرف هایی نگفته را ندارد، باید جایی کسی را پیدا کند و برایش حرف بزند، شبیه همان خانم کنار دستم که مرا به حرف گرفته بود و برای لحظاتی غصه هایم و اشک هایم تمام شده بود و به فکر فرو رفته بودم که همه مشکل دارند، حتی این زن میانسال چشم رنگی کنارم. و داشتم فکر می کردم که زمانی چقدر زیبا بوده است، اگر تمام چین و چروک هایش را حذف کنی و موهایش را دوباره سیاه، و ته آرایشی هم، چقدر این زن زیبا بوده و  حالا زیر تمام مشکلات خاصش بی اندازه شکسته شده بود... شاید شبیه حالای من! که تمام وجودم را به هم بند زده ام تا فرونریزد!!!

و آن روز برایش انعام خواندم و بازگشتم به زندگی! به روزهایی که چه بخواهم چه نخواهم می گذرند، تند تند هم می گذرند و نمی دانم چند ساعت و روز و ماه و سالم مفید بوده و چقدر نه!

اما می دانم که زود پیر شده ام، زودتر از سنی که شناسنامه ها می گویند...

پرنده هر چند نامش پرنده باشد، با بال هایی شکسته نمی تواند بپرد و نامش را اداکند! و شاید من نیز بالم شکسته... باید کسی باشد تا بال هایم را مداوا کند و در حسرت پرواز نمیرم!

فرق است میان گرفتاری در قفس و گرفتاری در آسمان!

فرق است میان خواستن و داشتن! داشتن و استفاده کردن! استفاده کردن و به نتیجه رسیدن!

و شاید پرنده ای در راه مانده ام، در حسرت پرواز میان میله هایی فلزی حبس شده ام و چقدر مضخرفند این روزها!

روزهای ماهی که بینهایت دوستش داشته و دارم اما بد شروع شدند و ادامه ی دی ماه سختم در بهمنی خلاصه شده که نمی دانم قرار است تا کجا به پیش برود....

آری! به تمام روزهایی که نگفتمشان و ننوشتمشان مدیونم! به پناه امنی که مرا شانه شد! و به کسی که اگر نبود نمی دانم می توانستم تحمل کنم این روزها را یا نه...

نمی دانم تا کی باید نوشید! جام بلا ها را!

اما کاش کسی می آمد و می گفت که راست است این شعر

که هر که مقرب تر باشد جام بلا بیشترش می دهند

و هر آنچه از دوست رسید نیکوست

و دوست، خداست

و خدا می بیند، می خواند، می داند، اجابت می کند

و شاید روزی تمام یا غیاث المستغیثن هایم بالا رفت

و تمام اللهم اغفر لی الذنوب التی تحبس الدعاها

و تمام یا ستّار العیوب ها

و تمام یا رئوف و یا رحیم ها به ثمر نشست

این امید واهی مانده ته دلم حکایت از ایمانی دارد که مرا سر پا نگه داشته

باور کن به اندازه ی تمام آدم های روی زمین، گریسته ام و تمام دشت های اقاقیا را سیراب نموده ام

و حالم اصلا خوب نیست!

چرا که حبس را می بینم و دنیا را از لابلای میله هایی مشاهده می کنم که تمام زوایای دیدم را گرفته

من به تمام دستمال هایی که خیس می شوند مدیونم

و به تمام دردی که جانم را فراگرفته

به سردردهایی که تمامی ندارند

به سرگیجه هایی که مرا از زندگی بازداشته است

و جسمی که ذره ذره آب می شود

و روحی که روزهاست سوهان به دست، به جان میله های قفس افتاده

راستی بال هایم کی خوب می شوند؟!

کی می توانم پرواز کنم و بپرم تا هر جا که می خواهم؟

کی و کجا به آزادی خواهم رسید؟

راستی

گرفتار آزادی بودن بهتر است که نمی دانمش یا حبس در قفسی که می دانم؟؟؟

این روزها، ماه هاست که سخــــــــت می گذرند!

خدایا مگر تو نگفته ای اِنّ مع العُسر یُسری؟؟؟

اگر هستم! شبیه این پرنده ای شده ام که میان دنیا دنیا خار، به قدر دو تا پا، جا برای زنده بودن باز کرده

باورم هست که خدا هست هنوز

اما

بی نهایت سخت می گذرند

بی نهایت