کجاست آنکه باید باشد و نیست؟!

هواللطیف...

دلم باران می خواهد

و تو را

که تنگ، در آغوش بگیری ام!

دلم رعد و برق می خواهد

و دست هات را

که گذاشته باشی روی قلبی که می تپد از ترس

دلم باران های بی هوا

نگاه های بی انتها

بوسه های بی صدا

و حرف های بی کلام تو را می خواهد

دلم دو تا چشم هات را می خواهند

که نمی دانم لای کدام پلک، می تپد

و روی کدام چهره، کرکره ی هستی را بالا و پایین می کشد

راستی

امسال که باران نیامد

و رعد و برق هم

و باران های بی هوا حتی!

اگر باران آمده بود

اگر رعد و برق می زد

اگر ابرها بی هوا می گریستند

و تو نبودی

من با این دل ِ بی قرار ِ بی پناه،

چه می کردم؟؟؟؟

 + امروز

من و تمام کسانی که روزهاست می شناسمشان

در یکی از خانه های خیابان ملاصدرا بودیم

زیادی بالا بود اما

فهمیدم

آدم های آن بالا، گاه، تنها منتظر یک نگاه مهربان تواند

و یا لبخند آرامت

می شود با هر کسی، در هر جای این هستی، از امام زمانت حرف بزنی

برایشان از حلاوت حضورش بگویی

و قلب هایشان را، برای ثانیه ها و دقیقه هایی به سوی او می چرخانی

راستی

یک آدم هایی زیادی خوبند!!!

کاش قدرشان را بدانم