پشت آن پیچ، دنیاییست!

هواللطیف...

کمی گاهی رسمی می شود،

رنگ و بوی گل های سرخ

و گونه های اقاقیا، گل می کند 

و پیچک ِ احساس، در تمنای آسمان، می شتابد

نکند خبری در راه است و...

اما!

پدرم می گفت

کبوتر با کبوتر باز با باز

.

.

.

راست می گفت

سر دیوار همسایه دیدم

یاس ها هنوز خوابند

زمستان، همچنان مستدام

و اقاقیا روی همان دیوارهای آجری، آرمیده است...

شاید خوابی بود

و یا رویایی در خواب زمستانی اش

و یا رهگذری، دست گرمی بر شاخه هایش کشیده بود

زندگی اتفاق ِ رسمی ِ ناخواسته ِ پرپیچ و خمیست

که نمی دانی

سر آن پیچ جلو رویت

خداوند

چه چیز را برایت تدارک دیده است...

سر آن پیچ آخر جاده

چیست؟

مرا به آسمان ها می برد؟

الی! دختره خوب! وبلاگت چی شده پس؟؟؟:(((