اینجا کسی می گرید!

هواللطیف...

نمی دانم تند می گذرند یا کند این روزها! امروز که کسی گفت 26 ام فروردین است، من رفته بودم تا 26 ام اسفندماه... یادش بخیر... روزی که با شوق و ذوق لباس هایم را تا می کردم و وسایلم را داخل چمدان می چیدم و تمام و کمال بی قراری بودم برای جایی که قرار بود ببینمش... حتی یادم هست میان کارهایم و اتاقی که به خانه تکانی اش نرسیدم! به یک ماه بعد و چنین روزی فکر کرده بودم که همه چی روزهاست تمام شده و من از بهشت بازگشته ام و احتمالا در تمام خط و خطوط و چسب و ماکت و مقوا و فوم و این چیزها غرق شده ام... که همین هم شد! حالا یک هفته است که شب ها برای خوابیدن رنگ خانه را می بینم و صبح تا شب یا کلاسم یا با بچه ها درست وسط مقوا و طرح و خط و ماژیک و ماکت و چسب و قیچی غوطه وریم!

اما

اما هیچ گاه یک ماه پیش فکر نمی کردم که وقتی از بهشت خدا روی زمین بازگشتم، باید قوی تر شده باشم و حالا چه روزهایی را طی کرده ام و چه شنبه و یکشنبه ای را گذرانده ام و یکشنبه اگه برادر امام رضا و آن امامزاده نبود نمی دانستم به کجا پناه بیاورم چرا که تا میان بین الحرمینی و تا در حرمین شریفین و تا تمام نجف را و صحن و سرای بابای مهربانت را نفس می کشی، انگار امن ترین جای زمینی و هیچ چیزی تو را نگران نمی کند کافیست به دیواره های حرم تکیه دهی و خیره به ضریح و حرف بزنی و اشک بریزی و این بهترین تکیه گاه و آرام ترین اشک هاست...

اما همین که به دنیای خودت و زندگی و روزمرگی ها بازمی گردی و با خبری وحشتناک روبرو می شوی، تمام و کمال می شکنی... هر روز هزار بار می میری و زنده می شوی تا اینکه روزی خبری خوشایند بیاید و تو و او را آرام کند...

فکر می کنم در پست قبل بود که نوشته بودم و یا کسی گفته بود که هر روز سخت تر از دیروز می شود و هر سال سخت تر از سال قبل...

و من حالا روزها و ماه هاست که تمام امیدم را از دست داده ام...

شاید از همان روزی که گفته بودم دیگر برایم هیچ فرقی نمی کند خیلی از مسائل

آری...

هزار بار هر روز با خودم می گویم لاتقنطوا من رحمه الله و دوباره فکر که می کنم و تمام این روزها را می بینم به ناامیدی میرسم...

نه یک ماه و دوماه، نه یک سال و دوسال، که سال هاست میروم و نمی رسم... می رویم و نمی رسیم و حالا اینجا به اوج ناامیدی رسیده ام...

و شاید

انسان

آمده است

تا به نشدن ها عادت کند

گاهی نسل هایی،

و یا آدم هایی شبیه ما

شبیه درست من و تو

می سوزند

در خودخواهی کسانی که نمی شود هیچ گفت به آن ها

و تمام نمی شود

این روزها

این سختی ها

این لحظه ها

این دلهره ها

این اشک ها

و من حالا رها شده ام

از همه چیز

از تمام اتفاقاتی که باید می افتاده اند و نیفتادند

از زندگی که چقدر عقبم! و چقدر باید بدوم تا به جای قابل قبولی برسم!

من حتی رها شده ام از نگاه های پر از طعنه دیگران

از حرف های نیش دارشان

حتی

از اتفاقی که دلم می خواست بیفتد و نیفتاد هم!

تنها تمنا شده ام

برای تو

برای سلامتی ات

برای بودنت

برای داشتنت

و این روزها

این اشک های مدام

این دلهره ها

این بی قراری ها

مرا به جایی رسانده اند

که دوشنبه بود

به کسانی گفته بودم که دعا کنند

درست وسط همان مولودی

درست در تولد حضرت زهرا

داخل همان خانه که زمانی متن شهادت فاطمیه را خوانده بودم

و گفته بودند

که همه چیز حل می شود و می گذرد

درس، زندگی، ازدواج، شغل،

اما

سلامتی

کاش که همیشه سلامتی باشد

کاش که این دلهره ها و اشک ها

به خنده هایی شیرین تبدیل شوند

برای من و تو

و تمام دل هایی که نگران تواند

نگاه کن

از کجا به کجا رسیده ام!

راستی می خواستم بگویم که آدمی از فردای خودش خبر ندارد، نمی داند زندگی برایش اتفاقات خوبی رقم زده یابد! مثل 26 ام بهمن ماه که نمی دانستم یک ماه بعد، رهسپار بهشت خدایم و دوماه بعد، در گوشه ی اتاقم دارم خدا را به خدا بودنش قسم می دهم که سلامتی تو بازگردد...

راستی یک ماه بعد کجاییم؟ چه می کنیم؟ و زندگی برایمان چه بازی هایی در پیش گرفته؟؟؟

+ باید به قفس عادت کرد

شبیه پرندگانی که یک عمر

اسیر خودخواهی آدم هایند

شاید زمانی به پرواز رسیدیم!

کاش آن زمان بال های بسته ام، پرواز را از خاطرشان نبرده باشند...

++ حالم خوب نیست

کاش کسی دعا می کرد...

کاش می شد هر روز به بهشت رفت و تازه شد و بازگشت.... حالا تمام و کمال به آن شش گوشه محتاجم...

+++ حرف هایی هست که یک زخم عمیق در دل آدم ایجاد می کند، آن هم از آدم هایی که انتظارشان را نداری، و آنقدر تو را می سوزاند که هیچ غریبه ای و هیچ کسی نمی توانسته اینقدر تو را از عمق وجود بسوزاند و بلرزاند...

راستی خدای من!

این پایین را

درست همین جا را

می بینی؟؟؟؟؟