رکود

هواللطیف...

در اتفاق مبهم غروب، مبحوسم!

من به پاییز عادت دارم

و زمستان در چشم هایم لانه دارد

عطر شکوفه های بهاری غریبه ی آشنای من است

و سبزی زمردین شاخ و برگ های اردیبهشت را نمی بینم!

راستی تو بگو

کجای هستی جا مانده ام؟

که زمستان نمی رود

و بهار نمی آید

و فصل های تقدیرم بازایستاده اند!

و سال هاست یادم رفته تمام دوستت دارم ها را...!