بباران باران رحمتت را.... دست هایم خالی اند... خشکند... منتظرند....

هواللطیف...

برای هضم روزهای سخت، دیدن یک بزرگ ِ واقعی راهگشاست

بزرگی شبیه دریای بی انتها

یا کوه های بلند

یا جاده های بی ته

باید چشم ها در امتداد خطوط دوردست ها رها شوند

و افکار پر بزنند

و دل خاموش

تنها به دوردست ها فکر کند

به ته بی انتها

به انتهای بی ته

باران رحمتی شاید همان لحظه بر نگاهش ببارد

از مژگانش روانه شود

روی گونه هایش بریزد

و جایی در عمق چانه اش محو شود

باران رحمتی از سوی خدا

خداست که مهربان ترین است

خداست که می داند و می تواند

خداست که می بیند و می بیند و می بیند...

و دل کوچک است

دل بی قرار است

خاصیت دل خواستن است

دل هنوز نگران است

و نگرانی و ایمان دو خط موازی! دو راه نشد! دو قطب همنام! دو تای بی دوتا...

خدایم

مومنم کن

موحدم کن

و ایمانم را بیفزای

تا رگه های نگرانی و یأس

در گستره ی دریایی ایمان

رخت بربندند

محو شوند

و دیگر نباشند....!

خدایم

پناهم باش