هفتمین جمعه ی انتظار

سلام آقای خوبی ها...

حالا که می خواهم دوباره شما را صدا کنم دلم می خواهد تمام این روزها را برای لحظاتی کنار بگذارم تا از غم نگویم!از شکستن نگویم!نه...حالا که شما اینجایی بگذار از خودتان بگویم...

همیشه منتظر جمعه ها بوده ام که شما بیایی و من سفره دل برایتان بگشایم اما چه کنم که

غم از دل برود چون تو بیایی...

انگار این روزها اگر نخواهم هم همه چیز سیاه است...

دلتان هم که عزادار مادر بزرگوارتان گشته این روزها...

می بینی آقا جان!

فقط دل من به عزا ننشسته است...

انگار چشمانت هم باید به سیاهی ها عادت کنند...چشمان دلم که روزهاست عادت کرده به سیاهی و ماتم شکستنش!

و حالا دلم در نبودن مادر بزرگوارتان هم به عزایی دیگر فرورفته است!

تو بگو من با این همه جای خالی چه کنم؟!

دیگر در تلاطم طوفانی سهمگین نیستم!دیگر نا آرام نیستم!

اصلا مگر می شود شما اینجا میهمان من باشی و من یاد غم هایم بیفتم؟!

دیگر غمگین نیستم اما درد ِنبودن ِبودن های خوب،چشمان ِقلبم را به درد می آورد!

دلم حالا دیگر به جمعه هایی خوش است که اینجایی و من بسان پروانه ای گرداگرد ِحضورت می چرخم آقا جان

چه خوب است که این روزها مرا تنها نمی گذاری

چه خوب است  هر دو خدایی داریم که مهربانترین است

چه خوب است که خدا همیشه با ماست...

همیشه

همیشه

همیشه

آقا جان

کاش روزی بشود که تو هم با ما باشی

کاش همیشه در کنار ما بمانی

کاش...

اللهم عجل لولیک الفرج

ششمین جمعه ی انتظار

سلام آقای خوبی ها...

نمی دانم چرا همیشه *خوب*خطابت می کنم!

و نمی دانم چرا معنای این کلام آنقدر برایم ملموس گشته که گاه دلم خوبی ها را عادت،می پندارد...

خوب ها به حرف های آدم گوش می دهند

می شود امشب تو هم بنشینی کنار سفره ی درد دل های شبانه ام؟!

مهدی جان!

دلم می خواهد امشب تا سپیده برایت بگویم و بگویم و بگویم...

از آدم ها... ازغیرآدم ها... از خوب هایی که نمی شود باشند! از خوب هایی که می شود نباشند و چه زجری می کشی از تمام نبودن هاشان!

می خواهم امشب از شمع بگویم...از خنده هایش که هنوز مرا آزار می دهد!

می خواهم از سوختن بال های پروانه برایت بگویم...

بال هایش...تمام وجودش ... بوی عشق می داد...عشقی ناب از جنس آتش...آتشی که برقش پروانه را گرفت!

راستی آقا جان می آیی برویم بالهایش را تشییع کنیم؟؟؟

می خواهم از آسمان ابریه این روزها برایت بگویم که چه صمیمانه همدم دلتنگی های من گشته است!!

می خواهم از قهر ابرها با زمین برایت بگویم همچون بغض فرو خفته در گلویم...

می خواهم از بی تابیه باد برایت بگویم ...می بینی شبانه روز ناز برگ های درختان رامی کشد؟؟؟

نکند دل ِ باد لرزیده باشد؟!

می دانی می خواهم از همه چیز و همه کس برایت بگویم...

اما

اصلا

همه را رها می کنم آقای خوبی ها...

حالا که تو اینجایی فقــط از تـــو می گویم و بودنت که مرا تا سر حدّ شور و شیدایی،مست کرده است...

خوب است که خوب بودن و خوب ماندنت تا همیشه برای من است...

بودنت را همیشه دوست داشته ام مهدی جان....

می شود رسم خوب ماندن را به من هم بیاموزی؟

اللهم عجل لولیک الفرج

پنجمین جمعه ی انتظار

سلام آقای مهربانم!

هنوز در عجبم چگونه می شنوی صدایم را میان این همه صدا؟

و چگونه می شتابی به یاری ام آقای خوبی ها!!!

آنگاه که از درد بر خود می پیچیدم را خوب یادم هست!و چه سخت و شیرین است که مرگ را جلوی چشمانت ببینی !

خدایت را صدا می کردم...انگار فقط دهانم اجازه ی ادای  چند واژه را بیشتر نداشت!

خدایا...

خدایا...

خدایا..

و ناگاه لب هایم جور دیگری چرخیدند...

مهدی جان...

مهدی جان...

مهدی جان...

فقط یادم هست در میان آن همه  لرز و سرما ،در میان آن همه آه و ناله و درد،ناگاه اشک هایم روانه گشتند و حس بی وزنی تمام وجودم را فراگرفت...تنم داغ داغ گشت

چرایش را نمی دانستم اما نامت را هنوز بر خاطرم هست که یک ریز روی لب داشتم...

مهدی جان...

مهدی جان...

مهدی جان...

نمی دانم دیگر چه شد فقط چشمانم را روی هم گذاشتم و غرق خواب گشتم...

فقط یادم هست با نام تو به خواب رفتم ...

نمی دانم چرا اما حالا خوشحالم که یاد تو افتاده بودم...

انگار بستری از حریر برایم پهن گشت

چشمانم که یارای دیدن نبود اما نرمی و گرمی و دلنشینی اش را حس می کردم...

اولین تجربه ی رویارویی با مرگ بود و چه زیبا حضورت را به من اثبات کردی آقای مهربانم...

حالا فقط تو می دانی و خدای خوبم که چه شد آن ساعت های رویایی من که وقتی چشم باز کردم دیگر نه دردی بود و نه آن ناله ها و نه اشکی و آرام زیر پتو آرمیده بودم!!!

مهدی جان!

بگذار به همین بودن هایت دلم خوش باشد

بگذار تا آنقدر آماده ی آمدنت گردم که چنین خجل نباشم از بودن هایت...

آقای مهربانم!

سراپا خطا و گناهم و تو هنوز بنده ای چنین گنهکار را یاری می کنی؟؟؟

بگو چگونه این بار صدایت کنم؟با روی بی رویی که سراپا وجودم را فراگرفته است؟!

مهدی جانم !

همین حس ِ بودنت چه قدر برایم دلنشین است...

می دانم همین نزدیکی هایی

دلم به بودنت دیگر قرص گشته است....

اللهم عجل لولیک الفرج

چهارمین جمعه ی انتظار

سلام آقای خوبی ها

این روزها که نیستی اینجا باد آنچنان می وزد که صدایش انگار برایم مانند جیک جیک گنجشکان، عادی گشته است

در این باد بهاری ایستاده ام

گوش هایم را تیز تر از همیشه کرده ام

دلم می خواهد از شما برایم پیغامی بیاورد...

دلم می خواهد سلامی از شما بر جسم و جانم بنشیند و من هم به طراوت و شادابی برگ های درخت همسایه مان در باد از شوق و شور، رقص ِبرگی،بروم!

دلم می خواهد بدانم گل های شمعدانیه باغچه ی ما هم منتظر شما هستند؟!

آخر با هر ساز ِباد ِبهاری دارند می رقصند!!!

آرام می نشینم روی مبل تنهایی هایم کنار پنجره ی همیشگی

گوش هایم را در سو سوی باد رها می کنم

انگار منادی ندا می دهد همین نزدیکی هایی...

نفسی می کشم به عمق دریای دل بیتابم

بوی یاس می آید

همان یاس یاسی که قرار بود به استقبال ظهورت آیند...

مهدی جان چقدر نزدیکی به من این روزها...

دلم تمنای بودنت را دارد

و باد

این بار

بیشتر از همیشه می وزد بر گوش های جانم

منادی ندا می دهد تو همین نزدیکی هایی

همیــن نزدیــکیــــ هــا...

اللهم عجل لولیک الفرج

سومین جمعه ی انتظار

سلام مهربانم

کاش می دانستم چگونه می شود به حضورت رسید

حس غریبی ست اما می دانم این روزها افسار اسب سرکشم به دستان تو گره خورده است...

می دانم همین که بگویی بایست با ارادت خاصی می ایستد و آروم می شود از تمام تاختن ها

آقای خوبی ها

امروز هم به انتظارت دستانم را تا آسمان ها بالا برده ام.چه قدر به بودنت نیاز دارم

به نفس های خدایی ات ... به حس حضور خالصانه ات... به پاکی و نورانیتت...

آقا جان!

می دانم قرار نیست از دلتنگی ها برایت بگویم...

اما تا نگویم که نمی دانی چه قدر نبودنت به دلم فشار می آورد...

می خواهم همه از شوق دیدار تو باشد و می دانم آن زمانی که آمدی مشتاقانه به درگاهت می شتابم و سراپا شورو شعف می گردم و کاش فقط نوبتی که زده ام جزء اولین ها باشد تا حس ظهور تو حضورت را برایم تداعی کند...

همین که دلم قرص است به حضورت برایم دنیایی می ارزد

کاش دلم به ظهور جاودانه ات هم قرص می گشت...

اللهم عجل لولیک الفرج