او می گفت...

 زمانی که رفتنش قطعی شد... 

یادمه می گفت گفتنش سخته... 

می گفت فکر کردن بهش سخته... 

می گفت عادت می کنی؛اصلا یادت می ره!!!
می گفت زمانی می رسه که بخندی به کارها و احساسات الانت...

می گفت تو تنها نمی شی این منم که دارم می رم اون طرف دنیا...

می گفت تو یه نفرو از دست می دی ولی من فقط یک نفر را خواهم داشت و همه را از دست می دم...

می گفت اون قدر غرق در درس و دانشگاه میشی که من کمرنگ میشم برات... 

می گفت باید بتونی کنار بیای،باید ساخته بشی.من که همیشه نیستم...  

   روزای آخر بود که گفت: 

ببین من نمی فهممت!!! 

اصلا درک نمی کنم که دلیل اون همه عشق به من چیه؟!!! 

من و تو 8سال تفاوت سنی داریم.دلمشغولی من تو نیستی؛حسام،مامانم،زندگیم... 

گفت تو را عشقت را درک نمی کنم... 

گفت تو با احساست باعث شدی رابطم باهات سرد بشه...خیلی سرد 

زمانی گفته بود برایم بنویس ومن نوشتم...آری روزهای آخر برایش 6برگ نوشتم... 

ولی 

         ولی گفت ...  

                           فقط گفت      

                                           تو اشتباه می کنی 

                                                                           همین و دیگر هیچ... 

گفت شاید زمانی نشستم و نوشتم برایت از آن روزهای با هم بودنمان...شاید زمانی شکستم سکوتم را...  

آری او گفت و گفت و گفت...وبالاخره رفت.اون قدر دور شد که دیگه نفس هاش را حی نکردم... 

نمی دونم الان کجاست 

حتی نمی دونم باید منتظرش بمونم یا ... 

   وقتی بلاتکلیفی با کسی که خودش نمی دونست تو را حتی به عنوان یه دوست می خواست یا نه... 

وقتی موندی بین قلب وعقلت...

وقتی نمی دونی باتمام دلتنگی هات چه جوری باید با درسای سنگینت کنار بیای... 

وقتی هر روز داره حجم درسا روی مغزت سنگینی میکنه واز اون طرف دلتنگی هم بیشتر از همیشه به قلبت فشار می یاره...

وقتی هر لحظه داری معلق تر از قبل میشی...

 باید چی کار کنی؟؟؟ 

عزیزی می گفت فقط باید صبر کنی حتی اگر به قیمت سوختن تو باشد 

 همان قصه ی همیشگی: 

باید بسوزی وبسازی تا ساخته شوی... 

تنها چیزی که میدونم اینه که هیچ کدوم از اون چیزایی که مریم گفت تحقق پیدا نکردفقط من را دیوانه تر از همیشه رها کرد و رفت ...

ـ عادت نکردم 

ـ فراموش نکردم 

ـ کمرنگ هم نشد 

ـ و بدتر از همه اینکه تجربه اش سخت تر از گفتن و فکر کردنش بود...   

صبر کردن دردناک است و فراموش کردن دردناکتر 

ولی دردناکتر این است که ندانی باید صبر کنی یا فراموش...