سومین بدرقه...

امروز سومین بار بود... 

ساعت یک ظهر... 

چهارشنبه...  

دو ماه پیش مریم را بدرقه کردم.... 

یک ماه پیش دوست خیلی خیلی خوبم را... 

و امروز هم پدر و مادرم را... 

مامان و بابام راهی سرزمین مقدس وحی شدن...  

مکه ی مکرمه و مدینه ی منوره... 

 

 

  همیشه از اومدن همچین روزی می ترسیدم.ولی... 

ولی اوووووووووومد  بالاخره اومد. 

وقتی بدرقه کردن واست عادی بشه... 

وقتی بدرقه کردنا متوالی بشن و بدون پیشواز... 

نمی دونم چرا یه حس خلا عجیبی دارم... 

اصلا نمی دونم باید چیکار کنم...  

حس می کنم دارم نقش هیزم را بازی می کنم... 

می سوزم تا مامان بابام برن حاجی بشن... 

می سوزم تا مریم بتونه پیش شوهرش بمونه اون سر دنیا... 

می سوزم تا بقیه نسوزن... 

می سوزم تا...

چرا باید کسانی را که دوستشون دارم این طوری پشت سر هم از دستشون بدم... 

شاید بگین مامانت اینا می رن و حاجی می شن و بعد یک ماه بر میگردن!!!ولی الان که با بودن در کنار خانواده ام نبود مریم داشت برای من کم رنگ تر میشد؛الان موقع رفتنشون نبود... 

دوست دارم کسی بود که این تنهایی ها را برام کم رنگ می کرد....ولی می ترسم این دعا را هم بکنم... 

می ترسم او هم بیاید...نماند وبرود... 

الان با این همه فشارای روحی...آغاز میانترم هام...مامان  و بابای خونه شدن و... 

ایکاش بتونم دوام بیارم... 

احساس می کنم دارم ته یه دیگ آب جوش میسوووووووووزم...روزهاست که دارم میسوزم... 

بعضی موقع ها چه قدر نفس کشیدن سخت می شه!!!
امروز خیلی ها مونده بودن پیشم...اقوام آشنایان... 

ولی مریم نبود...  

تنهایی خوبه ها ولی وقتی اطرافت پر باشه از آدمای جورواجو و اون وقت احساس کنی تنهاترین آدم روی زمینی .... 

اون تنهایی خیلی هم خوب نیست.... 

می خوام کمی هم از مریم و روز های با هم بودنمون بنویسم... 

این طوری دیگه مریم مجهول نمی مونه...  

 

خدا جونم مراقب مهمونای امسالت باشیا.... 

ازشون خوب پذیرایی کن خدای خوب و مهربونم...