دیگر تاب و توان سنگینی ات را ندارم.....

نمی دانم تقصیر کیست؟؟؟؟ 

توجیحی ندارم برای این روزا ..... 

داری می بینی که چه زجری می کشم از با تو نبودن.... 

نمی گویم نیستی که اگر نبودی من به سرزمین نیستی روانه می گشتم.... 

هستی ... هنوز هم حضور گرمت را با گرمای کم دستانم حس می کنم.... 

پس هنوز هم بنا به عهد عاشقانه یمان حضور داری ....  ولی چه سنگین!!!! 

نمی دانم این همه فاصله تاوان کدامین خطاست؟؟!!!!  

دلم بهانه ات را می گیرد بیشتر از هر زمان دیگری....   

می دانم چند وقتی بود که می خواست خانه ای برای خود بیابد که ناکام به وجودم بازگشت.... 

بگذار به حساب کنجکاوی اش.....!!!

دلم را ببخش....این روزها بیقرار تر از همیشه گشته است.... 

لحظه به لحظه تو را طلب می کند.... 

و همیشه تو بودی که آرامش می کردی.... 

با بودنت عرش را سیر می کرد....اما حالا!!!  

بگو چه بگویم؟ 

بگویم نمی دانم؟ 

نمی دانم که به کدامین گناه این گونه محروم گشته ام از با تو بودن...در تو بودن....غرق شدن در عشق بی منتهایت که برای من پاک ترین دریای حیاتم بود.....!!! 

و حتی نمی دانم که چرا چشمه ی چشمانم را قحطی فرا گرفته است....!!! 

ونمی دانم که چرا دورم از تو.... !!!  

فقط می دانم که خسته تر از همیشه ام...خسته ام از دوری تو.... 

مرا به خودت بازگردان....به حرمت گذشته هامان....به حرمت لحظات عاشقانه ای که غرق در تو،فارغ از تمام هستی، به اوج آرامش و نشاط می رسیدم.....   

خدای مهربانم .... 

                    عزیزترینم... بگذار تا لیاقت عشقت را داشته باشم

                             دل بیقرارم بیشتر از هر زمان دیگری تمنای حضورت را دارد

                                                      به یاری اش بشتاب به حرمت عاشقانه هامان...