ببخشید دلم آزرده شده....باید مینوشتم....

دوستای خوبم سلام... 

بالاخره این هفته ی سخت هم سپری شد. 

شاید اون هفته که داشتم پست عاشورا را میذاشتم میگفتم تمام سختیش به درسامه ولی خب این طوری نبود....  

دلم گرفته از نامه یه دوست...!!!

حتی نمی دونم دیگه میاد بخونه یا نه....ولی نمی تونم در مورد موضوع دیگری صحبت کنم.... 

سخته متهم بشی به تمام افکاری که توی ذهن تو هیچ وقت اجازه ی ورود نداشتن !!!

سخته یه نامه برسه به دستت،بلندبالا،که هر جملش تیری میشه و فرو میره توی قلبی که مهربونیشو دوست داری !!!  

سخته ببینی از تو این برداشتا را داشته باشن !!!  

و سخته این حرفا از کسی به دستت برسه که تو مثل یه داداش خیلی خوب دوسش داشتی!!!  

شاید استراحت این هفته ی سخت،همون لحظاتی بود که می رفتم سراغ جزوه هام!!!! 

می بینین دنیا بر عکس شده.... 

یادمون باشه آدما خیلی با هم متفاوتن... 

تو حق نداری با هم مقایسشون کنی.... 

هر کس بنا به اخلاق و روحیات خاصی که داره قابل احترامه..... 

من نمی فهمم مگه تو مهربونی را در چی معنا می کنی؟ 

یه موقع هایی خوبه بشینیم خودمون را حلاجی کنیم....ولی خودت و فقط خودت اجازه داری وجودت را،رفتار و کردارت را با دیگری مقایسه کنی اون هم به خاطر پیشرفت خودت نه چیز دیگری....!!!!!  

مقایسه ی دو تا دوست اصلا قشنگ نیست.... 

نمی دونم مگه فریناز رگبار آرامش چی گفت؟چی کار کرد که تو براش حکم صادر کردی؟!  

وظیفه اش یه تلنگر بود...نبود؟ 

او تو را مجبور به کاری نکرد...کرد؟ 

اینجا تمام پسران مهربون واسه ی من مثل داداشای خودم عزیزن و قابل احترام.... 

نه سوء تفاهمی هست نه چیز دیگری... 

و تمام دختران نازنین به مانند خواهران نداشته ام برام دوست داشتنی ان.... 

اینجا دل های بارانی با یکدیگر پیوند خورده اند.... 

می توانی دلت را بارانی کنی قدم رنجه کن بر چشمان آرام ما.... 

  

شما هنوزم برای من مثل یه دوست گرامی عزیزو قابل احترامی با همه ی قضاوت هات....  

راستش خیلی عذابم داد....وگرنه هرگز نمی نوشتم این یادگاری را بر صفحه ی این قلب بارانی ام..... امیدوارم منو ببخشین... 

شاید تنها چیزی که خوشحالم میکنه اینه که تصمیم درستی گرفتین....