سقوطی ناگزیر به درازای عمرم

 

 گاه چون قطرات فواره های بلند،آنقدر اوج می گیرم که خود را در آسمان حس می کنم. 

می روم....بالا  بالا  بالا...آنقدر بالا تا، خود ، اوج تمام قطرات دیگر گردم.

انگار دیگر جاذبه ای وجود ندارد 

زمینی نیست 

فقط بالا می روم... نه می پرم نه می جهم.... آرام و آهسته به پیش می روم...  

دیدگانم تنها اوج را هدف می گیرند .... فقط به ماورای وجود،می اندیشم !!!

... 

.. 

. 

می دانم که دیگر روی زمین نیستم...می دانم که معلقم و همچنان به بالا می روم... 

... 

. 

. 

به ناگاه!!!! 

برای لحظه ای.... 

به اندازه ی پلک بر هم نهادنی،چشمانم پرت نگاهی سوزان گشتند 

برق دیدگانی مرا با تمام قدرت گرفت 

حس کردم شراره هایش می شود میانبری برای جهش تا اوج...!!!! 

اما ... !!!

اما نمی دانستم رعدیست زودگذر بر تاریکی دنیای اطرافم...  

سهم من از این رعد زودگذر،سقوطی بود به بلندای تمام رفته هایم تا اوج...!  

دلخورم

از چشمانم ... 

از قلبم ... 

از عقلم ...

می خواهم بدانم سهم من از این تلاش بی وقفه،سقوطی بود به وسعت تمام لحظات گذشته در تاریکی ؟؟!!!  

سقوطی نافرجام به قیمت خُرد گشتن قلبم؟؟!!!   

من رنگین کمانی می خواستم از جنس نور 

نه رعدی رهگذر از جنس آتش 

به که بگویم؟! 

او که می دانست دیگر نمی داند !!

او که می فهمید دیگر نمی فهمد !!  

او که بود دیگر نیست !!

در این لحظات،دوباره برگشته ام به نقطه ی ابتدای بودنم... 

و چه دشوار است پیمودن راهی که برای ثانیه ثانیه اش از وجودت،روحت،روانت،قلبت وحتی جانت گذاشته بودی وحال.... 

حال ، در آتش رعدی بی قرار،خاکستر گشته است....  

و حالا رسیده ام به لحظه ی ابتدای بودنم ...