کنار برکه ی تنهایی هایم...

نشسته ام کنار برکه ی تنهایی هایم...

می بینی؟

می بینی در این سقوط چه بر سرم آمده است؟!!!

مهربانم توانم ده...

شاید ققنوسی گشته ام که بعد از آتشی جانسوز،نیاز به تولدی دوباره دارد

جرمش چیست که در قبال نو گشتن،باید اینگونه در آتش اسیر گردد ؟!

روزهاییست اینجایم...

روی زمینت

کنار برکه ام

به آسمانت که می نگرم...به آسمانی که این روزا قطرات دعایم را بر سرم پاشید؛دلم تنگش می شود...

می دانی که از این دیار نیستم!

می دانی که ریه هایم به هوایش خو ندارند!

می دانی که توان این همه نا مهربانی را ندارم!

می دانی که نمی توانم دورنگی ها را تاب بیاورم!

من با آسمان سازگارترم...

اینجا می شوی شیشه ی شکسته ای که به تو امان ترمیم نمی دهند

ذره هایت را نیز خُرد می کنند...!!!

می خواهم دوباره برخیزم

هر چه بیشتر روی زمینت باشم به لحظه ی نابودیم نزدیک تر می گردم

تو مرا برای اینجا نیافریده ای...

جرم من چه بود که مرا به اینجا کشاندی؟!

بار الها

مرا ببر جایی که بوده ام

ازقطره قطره اشک هایم برایم ابری بساز تا شود مأمن آرامش بی قراری هایم

از مهربانی هایت برایم ضمادی بساز تا شود مرحم شکستگی های قلبم

بارالها

در انتظارت کنار برکه ام همچنان نسشته ام

به امید پرواز دوباره ام...