دالانی از سپیدی ها

آمده ام به پاس دعوتت سراپا غرق در خدایی ات گردم

آمده ام تمام قدردانی های هستی را پیشکشت کنم مهربانِ من

آمده ام تا بدانی چه قدر خوبی

چه قدر بودنت را حس می کنم....

آن لحظه که از آسمان نیمه ابریت برایم برف رحمت نازل کردی...!

آن لحظه که خیره گشته بودم در این دالان سپید...!

آن لحظه که مات و متحیر به اطرافم می نگریستم.....به ابرهای نیمه جانی که خودنمایی می کردند !!!!

بگو این دانه های سپید صدفی از کجا بر گونه هایم می نشستند؟؟؟!!!

دیگر هیچ نمی دیدم جز گذرگاهی از دانه های ریز سپیدی که به استقبالم می آمدند و بر گونه هایم بوسه ی عشق می زدند...

آخر بگو این ابرها که خود محتاج برف بودند از کجا بر من می لغزیدند؟؟؟!!!

دالانی از سپیدی ها!!!

دعوت بی منتهایت را لبیک می گویم باری دیگر....

در شعف حضورت محو گشته ام که پس از گذر ۷ روز سقوط و ویرانگی،باری دیگر جانی تازه به بر من عطا کرده ای جانِ من...

آن لحظات را نمی توانم باور کنم....ولی تو که باشی دیگر نیاز به باور چیزی ندارم...

تو که باشی تمام باور هایم به یقین می رسند...به ایمانی لایتناهی که از اعماق قلبم سرچشمه می گیرد...

خوبِ من!

آمده ام تمام قدر دانی های هستی را نثار بودنت کنم

فدای هستی ات پروردگارا

حال که دوباره برخواسته ام بیش از بیش مراقبم باش

حال که دوباره فرصتی دیگر به من ارزانی داشته ای،دستانم را محکم تر از قبل بفشار

یادم بینداز یادم بماند قرارمان چیست!

از بودنت به شعف رسیده ام...

شُکرت خدای مهربانی ها

هزاران بار شُکر

خود خودم:برف نبود...آسمون ابر برفی نداشت!!!!ولی توی این دقایقی که تا رسیدنم به خونه طول کشید این مرواریدای الهی یاریم می کردن...صورتم پرشده بود از برفای ریز وسفید!!!انگار از جلو برام می باریدن نه از بالای سرم!!!

از توی اتاقم دیگه برفی ندیدم...

فقط برای دقایقی اومد تادعوتم کنه واسه پروازی دوباره...

کاش واقعا یه برف حسابی بیاد بشینه روی تمام ناپاکی ها...

کاش...