ببخش یگانه معبود حریم قلب کوچکم...

دلم داشت خوش می گشت به کور سوی نوری که نمی دانستم سرابی بیش نیست...

انگار یادم رفته بود تو که باشی همه را دارم و می شوم بی نیاز ترین انسان دنیا...

انگار داشت یادم می رفت نیروی لایزال عشقمان به یکدیگر را...

من که آنقدر محو تو می گردم زمان هایی که بی وزنی خود را نیز دیگر حس نمی کنم!!!

می شوم سبک بال ترین آدم این روزها...روزهایی که به آن نام زندگی نهاده اند

انگار یادم رفته بود برای چه اینجایم...

ببخش مرا اگر بسان کودکی کم طاقت بال و پر می زدم برای آغوش گرم ونرمی که نرمی یش لپ های حریر ابریشمین را به گل انداخته است...

ببخش مرا اگر زودتر می خواستم آنچه را تو روزهای آتی عمرم برایم مقدر داشته ای...

ببخش مرا اگر برایت به خوبی آنچه که باید باشم نبوده ام...

مهربان بی منتهایم...

تو که مرا می شناسی....مگر می شود عاشق ِ لحظه به لحظه ات را نشناسی؟

طنین صدایم شده برایت بسان هوای قابل تنفس ماآدم ها که ثانیه به ثانیه ریه هایمان را نوازش می کنند!

ببخش اگر همیشه نام تو را بر لب دارم و ببخش اگر مدام برایت عاشقانه،زیباترین سروده های هستی را زمزمه می کنم....

خوبترین خوب آسمان های بیکران...

آخر بگو عاشق،جز زمزمه ی نام معشوقش چه کار می تواند داشته باشد؟!

آنقدر غرق تو بوده ام...آنقدر مرا بی مزد ومنت نوازش داده ای که برایم بودنت عادت گشته بود و عادت،شاید می شود ابتدای راه نا فرمانی و سرکشی های شبانه....

ببخش اگر بودنت آنقدر برایم دلنشین گشته بود که داشت می رفت تا مرا به عادت سوق دهد...

ولی این را بدان که معشوق برای عاشقش همیشه تازه ترین رخداد روزهای زندگی ست...

همیشه چون زیبا ترین غنچه گل سرخ ِ باغچه ی زندگی،برایش دلرباترین دلبری ها را به ارمغان می آورد...

انگار یادم رفته بود عشق که عادت بر نمی دارد!!!

می دانی که کلمات نه می توانند یارایم  باشم برای توصیفت و نه این صفحات روبرویم تاب نورانیت تو را دارند!!!

پس باز هم ببخش اگر نمی شود عمق آرامشم را برایت اینجا به رقص در آورم مهربان ترینم....

حال،چون پروانه ای تازه رها گشته از پیله ام می مانم که سراپا محو عشق و نورانیت تو گشته،نور ِمطلق ِعالم...

حال دوباره رسیده ام به همان حرف همیشگی ام که:

من در تو، تو می شوم و تو در من، تو ...

و همه می شود تو و من دوباره می آرامم در آرام ترین آغوش آرام هستی....