شرمساری...

همه از وصال شادند و من از فراغ

شاد که نیستم

اما ته ته ته دلم کودکی ست که دارد با شادمانی جست و خیز می کند از اینکه فضای بازی هایش بیشتر شده است

آخر تو خیلی جا گرفته بودی!

حالا او بیشتر از تمام ما خوش حال است

کودک است دیگر

دوست دارد همه جا برای خودش باشد

دلش می خواهد تا آخر دنیا بدود

تو هم که راضی هستی

وقتی حتی برنگشتی بدرودی نثارم کنی!پس همان بهتر که در خانه تکانیه قلبم تو را اخراج کردم...

اما

.

.

.

.

اما

.

.

.

خودت بهتر از من می دانی

...

..

.

این خودکار من نبود که امضای اخراجت را کرد!

خودت با پاهای خودت رفتی...!!!

وآنقدر خوب نقش بازی کردی که حس کنم من تو را اخراج کرده ام!!!

ایثارت را تاب بیاورم یا اجبارت را؟!

کاش کودک قلبم حقیقت را هیچ گاه نفهمد...

تاب شرمساری ندارم دیگر!