غرور ابرها!

این روزها آسمون اونقدر تو دلش ابر داره که انگار حال و روزش بهتر از من نیست!

نمی دونم چرا نمی باره...

از این غرور بی اندازه ش واقعا اذیت می شم...

گاهی قطراتی می ریزه اونم به رسم فرو نشاندن عطش مشتاقانش و انگار می خواد سهم ما از ابر ها فقط سیاهی و سایه شون روی سرمون باشه!

چرا نمی بارید آخه؟یه بارش تند از اونا که خیلی کم رخ می ده این طرفا...

یادمه وقتی بارون میومد حتما اس ام اس های من بود که می شد مژده ی بارونش...

همیشه اگه بارون میومد می گفت فریناز یاد تو افتادم...

اما الان ...

چه قدر آدم ها عوض می شن!!!

می گفت دختر بارونی

بیخیال دیگه برام مهم نیست...

عجین بودنم با آسمون و بارونو هیچ وقت نمی تونم انکار کنم!

ولی کاش این روزا این ابرها هم رحمی بر دل ریشم می کردند و می باریدند آنچنان که با آغوشی باز ساعت ها پذیرای آمدنشان می گشتم...

چه قدر باران را دوست دارم...حس خوبی را برایم تداعی می کند

حس بودن را...طراوت...زندگی...شادمانی....شوق و شور و سرمستی...

انگار با هر قطره بر من تمام خوبی ها را عرضه می کند...

کاش ببارد و این قدر خساست به خرج ندهد...

دلم می خواست جایی رندگی می کردم که دریا بود و باران وبود و آب بودو هوا مطبوع بود و...

دلم این روزها عجیب بارانیست...

کاش ابرهای سیاه بالای سرم کمی از چشمانم می آموختند

ببینید چه بی پروا می بارند؟؟؟

چرا گاهی ابرها این قدر سنگ و سخت می گردند؟

دلم باران می خواهد