چهارمین جمعه ی انتظار

سلام آقای خوبی ها

این روزها که نیستی اینجا باد آنچنان می وزد که صدایش انگار برایم مانند جیک جیک گنجشکان، عادی گشته است

در این باد بهاری ایستاده ام

گوش هایم را تیز تر از همیشه کرده ام

دلم می خواهد از شما برایم پیغامی بیاورد...

دلم می خواهد سلامی از شما بر جسم و جانم بنشیند و من هم به طراوت و شادابی برگ های درخت همسایه مان در باد از شوق و شور، رقص ِبرگی،بروم!

دلم می خواهد بدانم گل های شمعدانیه باغچه ی ما هم منتظر شما هستند؟!

آخر با هر ساز ِباد ِبهاری دارند می رقصند!!!

آرام می نشینم روی مبل تنهایی هایم کنار پنجره ی همیشگی

گوش هایم را در سو سوی باد رها می کنم

انگار منادی ندا می دهد همین نزدیکی هایی...

نفسی می کشم به عمق دریای دل بیتابم

بوی یاس می آید

همان یاس یاسی که قرار بود به استقبال ظهورت آیند...

مهدی جان چقدر نزدیکی به من این روزها...

دلم تمنای بودنت را دارد

و باد

این بار

بیشتر از همیشه می وزد بر گوش های جانم

منادی ندا می دهد تو همین نزدیکی هایی

همیــن نزدیــکیــــ هــا...

اللهم عجل لولیک الفرج