ششمین جمعه ی انتظار

سلام آقای خوبی ها...

نمی دانم چرا همیشه *خوب*خطابت می کنم!

و نمی دانم چرا معنای این کلام آنقدر برایم ملموس گشته که گاه دلم خوبی ها را عادت،می پندارد...

خوب ها به حرف های آدم گوش می دهند

می شود امشب تو هم بنشینی کنار سفره ی درد دل های شبانه ام؟!

مهدی جان!

دلم می خواهد امشب تا سپیده برایت بگویم و بگویم و بگویم...

از آدم ها... ازغیرآدم ها... از خوب هایی که نمی شود باشند! از خوب هایی که می شود نباشند و چه زجری می کشی از تمام نبودن هاشان!

می خواهم امشب از شمع بگویم...از خنده هایش که هنوز مرا آزار می دهد!

می خواهم از سوختن بال های پروانه برایت بگویم...

بال هایش...تمام وجودش ... بوی عشق می داد...عشقی ناب از جنس آتش...آتشی که برقش پروانه را گرفت!

راستی آقا جان می آیی برویم بالهایش را تشییع کنیم؟؟؟

می خواهم از آسمان ابریه این روزها برایت بگویم که چه صمیمانه همدم دلتنگی های من گشته است!!

می خواهم از قهر ابرها با زمین برایت بگویم همچون بغض فرو خفته در گلویم...

می خواهم از بی تابیه باد برایت بگویم ...می بینی شبانه روز ناز برگ های درختان رامی کشد؟؟؟

نکند دل ِ باد لرزیده باشد؟!

می دانی می خواهم از همه چیز و همه کس برایت بگویم...

اما

اصلا

همه را رها می کنم آقای خوبی ها...

حالا که تو اینجایی فقــط از تـــو می گویم و بودنت که مرا تا سر حدّ شور و شیدایی،مست کرده است...

خوب است که خوب بودن و خوب ماندنت تا همیشه برای من است...

بودنت را همیشه دوست داشته ام مهدی جان....

می شود رسم خوب ماندن را به من هم بیاموزی؟

اللهم عجل لولیک الفرج