یازدهمین جمعه ی انتظار

سلام آقای مهربانی ها!

دوباره صبح آدینه ای در انتظار ِ با تو غروب کردن آمد و کاش بیایی تا امروز بشود برای من و ما و همه ی مشتاقانت  یگانه اتفاق ِزیبای هستی...

خسته ام از تمام این  کاش ها  آقای خوبی ها ...

رنگ و روی آرزوهامان زنگ زده است مهدی جان!

دلم آمدنت را می خواهد تا رنگ افشانی کند سراسر رویاهای وصال ِتو را عزیز ِ دل های رنگ و رو رفته ی گیتی

می شنوی آقایم؟

من با گوش های دنیایی ام خوب می شنوم دعای کودکان معصوم را در صف مدرسه سر زنگ صبحگاهی شان...    اللهم کن لولیک...

و کودکی که می شود خدا را در ذره ذره ی بودنش لمس کرد

کودکی که می شود خدا را از نسیم لطیف ریه هایش تنفس کرد

کودکی به این پاکی دارد برای تو دعای وصال سر می دهد آقا جانم

می شود به حرمت این قداست ِخفته در واژه واژه های کودکانه شان بیایی ُ بر قلب های دعا کرده برای آمدنت بوسه ی محبت زنی؟!

برای من ِگنه کار ِسراپا خطایی که گاه یادم میرود انسان بودن و انسان ماندن و در رکاب تو و برای استقبال تو آماده شدن را    نه !!

به خاطر من که فکر نمی کنم بیایی مهدی جانم

لااقل برای دل کودکان این روزها بیا که دارند زودتر از سنشان بزرگ می شوند

بیا  بیـــا  که اگر این ها هم بزرگ گردند دیگر همین ندای تمنّای خالصانه از سر ِپاکی و زلالیت معصومانه ی کودکی ها هم دیگر بر گوشت نخواهد رسید مهدی جانم

دنیا بدتر از آنی شده که هوایی برای تنفس باقی مانده باشد!

اینجا یارانه ی اکسیژن را هم برداشته اند دیگر آقای عدالت گسترم !!!

بیا که دیگر با این همه هوای آلوده ی فسق و فجور،نای تنفس ِ ایمانی برایمان نمانده است!

و هنوز با همین ریه های پُر از هوای گناه،دوباره دعای همیشگی مان را سر می دهیم که:

اللهم عجل لولیک الفرج