سیزدهمین جمعه ی انتظار

سلام مرد ِخوبی ها!

سیزدهمین جمعه هم از راه رسید و نمی دانم چرا هنوز در پس اقاقی های سر کوچه ی دلتنگی پنهان گشته ای...

نکند شما هم بخواهی عادت کنی بر انتظار ِ آمدنت مهدی جان!

دلم نمی خواهد حتی جمعه های من نیز برایتان عادت گردد... و جرعه جرعه ی کلامم که می چکد از ناودان عجیــــــــب ِ دلتنگی ها تا مگر کویر ِحلق های انتظارمان، به جرعه ای تـَـر گردد ُ فروغی بخشد بر چشمان خشکیده از اشک های بی بهانه مان برای تو آقای خوبی ها...

بگذار هنوز قداست ِذره ذره ی روزهای انتظارم با صداقت کلامم بر قلبتان دنیا دنیا شادی و اشتیاق را ارزانی دارد آقا جان

بگذار به نبودنت عادت نکنیم مهدی جان...

حتی بگذار به دعاهای انتظارت هم عادت نکنیم که  عادت، رخوتی عمیــــــق بر جسم و جان و روح و روان ما می گستراند و دیگر کیست که این این زنگار ِ عادی گشتن ها را بزُداید از روحی بدان عظمت!

دلم می خواهد اگر حرفی میزنم ...کلامی ... سخنی .... درخواستی ....مهری ....دوست داشتنی ... زنگار ِ عادت گَرد ِ بی انگیزگی بر آن نپاشد و هنوز دلم نیروی لایزال عشق و شور و امید و انگیزه را با جرعه جرعه ی کلامم برای تو ، مـزمـزه کند

می دانم قلب دریاییه شما بر کوچک ترین ماهیه تازه نفسش نیز موج ِ مهری می نوازد و در رگبار آرامش من میهمان قلب کوچکم می گردد

و دلم می خواهد آن زمان که آمدید و ندای انتظارم را درگوش جانتان نشاندید‌؛ شما نیز با همان عشق و شوری بخوانید که من می نویسم برایتان چرا که 

قلب ِ من با عادت کردن ها عجیـــــــب بیگانه است....

آقا جان نگذار  نه نبودنت  نه نخواندنت  نه خواندنت  نه نشنیدنت  نه ندیدنت

اصلا نگذار خودت برایمان عادت گردی

که آفتی پنهان و مخرّب تر از عادت تا به حال ندیده ام

و امروز دیرتر از همیشه برایت نوشته ام که اول ِوقت،نوشتن هایم نیز برای تو عادت نگردد...

دوستت دارم آقای شور و شور و عشق و امید به زندگانیه این روزهای انتظار ِ ما

اللهم عجل لولیک الفرج