چهاردهمین جمعه ی انتظار

سلام  مرد ِ پاک ترین پاکی ها!

مهدی جان!

این روزها غبار ِ ناپاکی با ابرها آشنا گشته است

دیگر از آسمان ِ اینجا باران زلال  ِ پاکی و صداقت و عشق، نمی بارد اما تا بخواهی غبار ِ ناپاکی و نامهربانی بر سر و روی زمین و زمینیان می ریزد یک ریـــــــــز

اینجا کسی چتر ِ محبت نمی فروشد و شانه ها تا بخواهی رنگ و روی بی مهری بر خود گرفته است.

و عجیـــــب ذرات ناپاکی ، قطرات بی مهری ، پولک های سرد ِ عاطفه ، شانه هایم را تَر نمی کند هنوز! 

اما ....

اما بگذار دوباره با دستان ِ اخلاص ، شانه هایم را بتکانم آقا جان!

....

آری انگار غبار ِ نبودنت عجیـــــب با شانه هایم عجین گشته و دیگر دستی مگر دستان ِ یاریه تو ، قادر به تکاندنش نیست مهدی جان!

ریه هایم را چه بگویم!

این غبار ِ سردیه عاطفه ها ، این تگرگ ِ خلأ ِ خوبی های بی حدّ ِشما ، تمام دم و بازدم هایم را منقبض کرده است...

و در سرمای مطلق ِنفس ها،دیگر دهانم برای میزبانیه دم ها بر خود زحمت ِ باز شدن نمی دهد!

و چه قدر سخت است نفس کشیدن در این سردیه مطلق!

شانه های ظریفم تاب ِ این همه گرد و غبار را ندارد!

ریه های گرمم را نشاید که با هوای یخ کرده ی نبودنت ، لبریز گردد

و چشمان ِ تابانم  که خسته از پُر گشتن ِ حجم ِ تیرگیه سرنوشت ِ قاب گرفته ی جلوی رویش است!

دلم باران می خواهد

باران ِ زلال ِ حضورت را

دلم همان خنکای روزهای بارانیه بودن ِ تو را می طلبد آقا جان!

شانه هایم محتاج ِ پاکی گشته اند

تنم رهایی از این غبار ِ سنگین ِ ماندن را تمنا دارد

وجودم گم گشتن در پرتو حضور ِ نورانیت را می جوید این روزها مهدی جان

و دلم که برای یک نفس ِ عمیق در پاکیه حضورت ، عجیـــــــب تنگ گشته است

بیا که دیگر نفس هایم دارند به شماره می افتند و کاش....

کاش زودتر از آنکه دیر شود ، تمام ِ وجودمان را لبریز ِ باران ِ بودنت گردانی ای مرد ِ پاک ترین پاکی ها...

ببــــار بر ما

ببار و بگذار در خنکای نفس های مسیحاییه ِ تو بال هایمان را تا آسمان ها  تا خدااااااا به پرواز در آوریم....

بگذار ریه هایمان به بودنت گرم گردند...

دلم عجیــــــــب  باران ِ زلال ِ حضورت را می طلبد این روزها مهدی جان

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج