نوزدهمین جمعه ی انتظار

سلام آقای زمانِ ما

اینجایی ها می گویند یا صاحب الزّمان ! 

و من ناگاه مبهوتِ نبودنت می شوم که چرا تو صاحبِ زمانی و زمامش را به دستانِ نمایندگانی سپرده ای که صراط مستقیم را در این هزارراهِ زمانه به نفعِ خود، خط کشی نموده اند...

این روزها تو کسی را پیدا کن که به صراطِ مستقیمش ایمان داشته باشد تا بشود قطاری ساخت از آدمیان تا به راه راستی پیش به سوی تو و اهل بیتت و خدای مهربانمان با عشق و ایمان عازم  شویم...

اینجا کوه ها ریزش کرده اند

کوه ها هم شرمِ دیدنِ این همه نفسِ آلوده به زمین را ندارند و با تمامِ عظمت شان ذرّه ذرّه  فرو می ریزند

دیگر ریزعلیِ فداکاری نیست که پیراهنش را آتش زند

اگر هم باشد، خودش را آتش می زند نه پیراهنش را...

شتافتن به سوی چهارده پاکِ خدایی و خدای پاک ترین پاکی ها، بال می خواهد

دیگر راه های زمینی تو را به آسمان نمی رساند...

بالی از عشق می خواهد

از شور و اشتیاق

از ایمانی راسخ

از بی تابیِ نبودنتان

....

و تو باید به جایی برسی که دیگر هوایی برای تنفّست باقی نمانده باشد و راهِ آسمان را در پیش  گیری تا مگر در لابه لای سپیدِ ابرها کمی اکسیژنِ عشق بیابی و به جانت بِدمی تا دوباره روحِ تشنه ات، خدایی گردد و آسمان در تو به ابدیّت برسد!

به سُتوه آمدن ها یک طرف و به ستوه کشیدن ها طرفی دیگر...

و حالا به ستوه کشیده می شوند آدمیان به دستِ آدمیان آدم نمایی دیگر!!!

و گیج می شوم آنگاه که خدای مهربانمان گفته است در روحِ تمامِ آدمیان دمیده ام...

مگر می شوم روحی روحِ دیگری را به ستوه کشد؟؟؟

مهدی جان!

ببین کوه ها هم دارند چون پنبه های حلاجی ، با چوبِ نادانیه روزگار، زده می شوند و تو هنوز در پس پرده ی غیبت نشسته ای و فقط به نظاره کردنمان اکتفا می کنی

.....

دیگر نمی دانم به چه زبانی آمدنت را از عمقِ جانم فریاد کشم آقای شنوای آه و ناله های ستوه کشیده شده ی ما....

فقط ساده برایت بگویم:

بیــا

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج