دستهایت را چون خاطره ای سوزان ،در دستان عاشق من بگذار

دستهای کوچکم را می آورم بالا

می شود خودت آن ها را بگیری؟

فقط نترس...بند بند انگشتانم از غصه ی دوریِ تو یخ بسته است...

و دلم ...

نمی دانم چرا سینه ام عجیب می سوزد... انگار گلوله ی آتشی درونش با خاطرات گذشته توپ بازی می کند... و خورشید غبطه می خورد بر آتش افروخته در قلب کوچکم...

آخر به خورشید بگو سوختن هم تماشا دارد؟؟؟

دستهایم را بالاتر می برم.. روی انگشتانم می ایستم تا مگر بیشتر به بودنت نزدیک گردم...

تو خود میدانی رازِ من و تو و شب و ماه و ستاره و سکوت را... وهیچ کس نمی داند چه شب ها که یک به یک خط می خورند از روی تقویم سرنوشتم،بدونِ او که باید باشد...  و با تو که دلم می خواهد تا همیشه با تو باشد و به عشقِ تو خط بخورد و بایستم و به خود بگویم آآآآی بانو جان ببین یک روزِ دیگر هم تمام شد و داری نزدیک می شوی به روزِ وصال ... به روز زیبای آرمیدن در آغوشِ مهربان یگانه معبودت ... و چه وصالی می شود...

من محتاج، تو مشتاق و مرا غرقِ اشتیاقی بی وصف می گردانی مهربان آفریدگار بی همتایم...

چقدر دلم می گیرد این روزها... اشک دیگر میهمان همیشگیِ گونه هایم گشته است...شاید هنوز طاقتِ از کف دادن ها را ندارم... و شاید هنوز جای خالیِ کسی را احساس می کنم...

حالا دستانم را تا خود آسمان تا خودت بالا می آورم...

جز تو جز گرمای بی دریغت چه کسی می تواند رها کند بند بند انگشتانم را از این همه دلتنگی؟؟؟ دلم گاه برای تک تک مفصل هایش می سوزد... هنوز زیر نور خورشید عریان می گردد این سو و آن سو... و چه پناهگاهی امن تر از دستان تو خدای مهربانم...

و دلم را که نمی خواهم در این روزهای گرم، جانم را آتش زند چون جسمم زیر نور آفتابی سوزان..... اما می سوزد.تو خود ببین... تو خود دستت را نزدک تر بیاور تا بنگری که کوره ای اینجا داغ تر از خورشید دارد برای خودش شراره بازی می کند...

. کسی کاش دلش برای سوختنِ من می سوخت...

. کسی کاش می دید همیشه سوختن به نورش نیست که داغی اش طاقت فرصا تر از آن است...

. کسی کاش حس می کرد دلم دریا هم که باشد، در قبالِ این همه داغی می سوزد... تبخیر می شود و جز بلورهای سپید نمک برایش چیزی باقی نمی ماند...

. کسی کاش به چشمانم می فهماند اینجا تابستان است و بارانی نیست!!!

. کسی کاش به قلبم می فهماند اینجا خود آتش است... نیازی به گُر گرفتن و سوزاندن نیست

. وکسی ... کاش کسی دستانم را در دستانش می گرفت تا مگر آرام گیرد از این همه بازی با واژه به واژه ی هستی ....

اینها را ولش کن خداوندا

تو فقط دستانم را بگیر...

و قلبم را بگذار کمی در آغوشت تا مگر از حضور گرم تو آتشش را محار گرداند و سرکشی هایش را تمام کند و کمی معنای خنکای بهار را با وجودم مزمزه کنم و دلم اینقدر نسوزد و نگُدازد و چشمانم اینقدر نبارند و باران را شرمنده ی دانه به دانه شان نکنند...

دستانم را تا تو بالا آورده ام مهربان معبود بی همتایم...

بگیرشان ...

بگذار یکی از این کاش های همیشگی ام، دست در گردنِ یقین اندازد...

و به قول فروغ:

دستهــایــت را چون خاطره ای ســوزان ،

در دستـــان عــاشـق مــن بـگذار

بـــاد ما را با خود خواهـــد بُــرد

             بـــاد ما را با خود خواهـــد بُــرد

رگبار1: چه قدر دلم گرفته بود... گفتم بنویسم بلکه آروم تر بشه...

رگبار2: از مقداد و مهرناز  ِخوبم خیلی ممنونم.به خاطر دیروز و امروز...

رگبار3: لینک دانلود دکلمه ی *باد مارا با خودخواهد برد* از فروغ فرخ زاد با صدای نیکی کریمی.

عجیب به حال من می خوره...

از سهبای عزیز هم ممنونم که منو با این دکلمه آشنا کرد