غریبه ی آشنا

روزهای دل تکانی ام که می شود

پُـر از تـو می شوم دوباره

چقدر دلم برایت تنگ می شود گاهی

برای یک به یک خنده هایت

برای قلب دریایی ات...

برای تمام آن روی مهربانت

کاش پشت و رویت یکی بود عزیزِ من

ببخش

می دانی نه تویی مرا و نه من تو را

بر تمام بی محبتی هایم

بر تمام بوسه هایی که طلب داری

بر تمام خنده های یخ زده ام

بر تمام سردی نگاهم...

بر تمامشان خطی بکش به قرمزی دلِ خونت

اما بر خودم...

نه !

بر خودم خط نکش...!

می دانی که تاب خط خطی شدنم را ندارم

دلم...

دلم برای دلتنگی هایش دارد می سوزد...

 کاش

  کاش

   کاش

     یکی از انبوه  چشم های بی شمارِ روزانه ام دو چشم آشنای تـو بود

و تـو می شدی همان غریبه ی آشنا ... همان دو چشم آشنایی که سال هاست از آن دورم!

.

.

.

.

.

.

.

 چقدر دلم برایت پَـ ـر پَـ ـر می زند...