بیست و هشتمین جمعه ی انتظار

سلام بر فرزند پاک ترین پاکان عالم...

سلام بر یـــگانه منـــجی بشریـــت...

سلام بر مهدی..بر آقای خوبی ها...

مهدی جان!

می بینی... جمعه هایم دیگر دارند عطرِ تو را می گیرند...صبح ها آن لحظه که بوی نُدبه سراسر فضای آسمان را احاطه می کند، خورشیدِ حضورت بر سیاهی شب می تابد و انوار لبخندت بر جای جای روحمان بوسه ی عشق می زند...

و طلوع صبح های جمعه پُر از شادترین رنگ های عالم است.... پُر از خبری خوش... پُر از حسی تازه پس از یک هفته بی قراری...

                                                   پُر از یادِ توست آقای خوبی ها

و می نشینم کنارِ نسیمِ سحری که عطر حضورت را در جای جای فضا می پاشد...با نسیم تا خودِ صبح، تا طلوعِ حضورت درد دل ها می کنیم و حرف ها می زنیم و وصف تو را می سراییم در لحظه به لحظه ی نفس هایمان... و می آیی و گرما می بخشی بر زمزمه های عاشقانه مان... بر حرف های یواشکی مان.... بر گریه های یخ زده از نبودنت نورِ امید می تابانی و گل گونه هایم با اشک شوقی لبریز از گرمای حضورت، آبیاری می شود

و این است رازِ زیباتر گشتنم در طلوع هر جمعه ی انتظار...

گوش هایم

چشم هایم

دستانم

به دلم حسودی می کنند...

یادت با طفلِ قلبم تاب بازی می کند و گوش هایم هنوز در انتظار صدای دلنشینِ تو،پشت پرده ای در انتهای دالانشان چنبره زده اند...

یادت با طفلِ بازیگوش قلبم توپ بازی می کند و تیله ی چشمانم هنوز در حسرتِ قِل خوردنی بر سیمای نورانی ات درجا دورِ خود می چرخد...

و دستانم...

فقط حرارتِ وجودت ازفاصله ای به قدر یک نگاه کافی ست تا یخِ همیشه بسته در پس و پیچ مویرگ هایش را برای همیشه آب گرداند...

دستانِ من همیشه سرد بوده... مبادا روزی گرمایی را بچشد و گرمای وجود تو نباشد مهدی جان!!!

و حالا می رسم به این فراز زیبای ندبه ی جمعه هایم...

*...لَیتَ شِعری اَینَ استَقَرَّت بِکَ النَّوی،بَل اَیُّ اَرضٍ تُقِلُّکَ...*

*... کاش می دانستم که کجا دل ها به ظهور تو قرار و آرام خواهد یافت،

یا به کدام سرزمین اقامت داری...*

دلم می خواهد بدانم در کجای این کره ی بزرگ می شود در جوار نفس های تو ریه هایمان بوی دم و بازدم هایت را بگیرد...

کاش جایی بود که دل هایمان با حسِ حضورِ تو آرام می گرفت...

به مشهد الرضا که می روی، همین که پا در خاکِ مقدسش می گذاری، دلت ، جانت ، روح و روانت آرام می گیرد... حسِ بودنِ روحی خدایی در جای جای تنت جا خوش می کند و تو سرشار از آرامش می شوی... سرشار از بوی خدا... بوی بندگان خالصِ خدا... بوی رضا... بوی رضا... بوی رضا...

و دلم مشتاقانه مکانی را می طلبد که آرام گیرد در فضای سرشار از عشقِ تو آقای خوبی ها...

کاش بیایی...

کاش بر ما بنمایی جایی را که در جستجوی تو روزها به اعتکافِ عشق بنشینیم و روزه بگیریم روزهای نبودنت را...

مهدی جان!

کاش جایی بود که دل هایمان با حسِ حضورِ تو آرام می گرفت ....

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج

رگبار1: سلام  جواب نظرات را خواهم داد... همچنان مهمون داریم و نمی تونم نت باشم...الانم خواب بودن یواشکی اومدم

از مهر و محبت تک تک دوستان عزیزم بی نهایت سپاسگذارم