یا ضامن آهو...

ایستاده ام روبرویت... 

انگار میان این همه آدم،فقط من و تو آرام ایستاده ایم...  

بیقرارتر از آنم که بخواهم جلوی چشمه ی چشمانم را سدی سازم از بغض! چون رگباری بر گلبرگ های گل های گونه ام یک ریــــز می ریزند! 

از دلم روزهاست برایت گفته ام و تو گویی تنها، شنوای من بوده ای مهربانم... راستی چگونه گوش فرامی دهی بر این همه زمزمه ی عاشقانه ؟! چگونه تسکین می بخشی  ناله های عاجزانه را؟!  چگونه آرام می کنی دل های نا آرام و بیقرار را؟! 

   مگر تو چند تایی مولای من؟! 

دارند اذان می گویند...آرام آرام درهای ضریحت را می بندند ... دیدی حسادتشان را؟! دیدی میان من و تو نیز فراق می افکنند؟! من بیقرارتر از همیشه،آرام ایستاده ام و تو نیز آرام... تو همیشه آرام در میان همان ضریح به عاشقانت مشتاقانه می نگری اما من چرا حالا آرام ایستاده ام و کاری نمی کنم؟ چرا لنگه به لنگه اش بسته می شود و من .... 

 یادم افتاد! با خدا قرار دارم... قرار است ظهر و عصر را با هم جشن بگیریم... 

. 

. 

. 

نشسته ام در صف نماز... گوشه ی لنگه ای از در باز می شود و دوباره ضریح طلایی ات چشمانم را نوازش می دهد... سلام و درودی و  دستی تکان می دهم ...  

و سری به نشانه ی بودنِ من.. بودنِ تو ... و می روم به بزم خدایی ام... 

قرارمان  

دوباره 

همان گوشه ی حرمت... کنار دیوار...روبروی  ضریحت...  پس از بزم خدایی مان...  

ضامن آهو گشته ای...  

ضامن من نیز باش...  

دلم پیش خودت گِــرو رضا جان 

                                            « عید 1390 »  

 

میلاد با سعادت امام رضا(ع) 

    بر همه ی دوستان عزیزم مبارک باد  

  

رگبار1: خاطره بود از عید... روبروی ضریح طلایی ش... 

رگبار2: رفتم خونه نظراتو جواب می دم.. ممنون از لطف همه دوستان