بخوان به نام خدا... امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السو

مگر جنون گمشده ات را در متن حضور باد، در کودکان بازیگوش نور، نیافته بودی؟ 

مگر بیدِ گیسوانت را به دست باد و نوازش های مهربانش نداده بودی؟ 

تو در لیلای چشمان حادثه ای از جنس باران، جنون گمشده ات را یافتی و .... 

و رفتـــی تا دور های این دنیای پُر از پَرواز دل های عاشق...

تو کجایی نازنینم؟ 

کجایی که در چشمانت جنونم را پیدا کنم؟ 

کجایی تا در عمق ِفهمیدن هایت غرق  گردم؟ 

کجایی که آلاله ها دیشب تا صبح برای سلامتی ات گلبرگ هایشان را به سمت ماه، چرخاندند

تو کجایی که داغ دل شقایق ها را ببینی؟... 

کجایی که میانبری به دریایت پُر از شنبم عشق، گردیده مهربانم...پُر از بارانِ انتظار... 

 پُر از:  

* امّن یجیب المضطرّ اذا دعاه و یکشف السّوء * 

دیگر چگونه در دریای احساس نابت آبتنی کنیم وقتی میانبری به دریایمان خود، پر از آب دیدگان عاشقانت گشته است؟... 

خدایمان را قسم می دهم به غیاثیتش... به صریخیتش... به ناصریتش.... 

خدایمان را به قدرتش... به دانایی اش... به علمش... به مهربانی اش... به لطفش...

خدایمان را به حی و قیّومش... به بخشایندگی اش... به دلیلش...به حنانش... به منّانش..  

خدایمان را به خدایی اش قسم می دهم که نور ِاجابت ریزد در کاسه های خالی دعاهای شبانه مان برای سلامتی ات بانوی مرداب... 

و با هر دم و بازدم، با شقایق ها و شمعدانی ها و آلاله ها و نرگس ها و مریم ها و  ستارگان و ماه و خورشید و زمین و زمان زمزمه می کنیم: 

* امّن یجیب المضطرّ اذا دعاه و یکشف السّوء * 

به امید بازگشتت دختر مردابی ... به دنیایی پُر از پَرواز ِ دل ها....