سی و دومین جمعه ی انتظار

سلام بر آقای روشنی ها

آقای نور

آقای خورشید

سلام بر خورشید عالمتاب عالم...

یادم هست روزی که توصیف تو را برای اولین بار شنیدم گفتند: او چون خورشیدی ست پشت ابرها...

این روزها بیشتر از همیشه لمس می کنم وصف تو را مهدی جان.

قدر خورشید را بیشتر می دانم... چرا که چند روزی ست در پس ابرهای پر از بغض، رخ از هر آنچه هست و نیست بر گرفته است

کنار پنجره ی تنهایی هایم ایستاده ام و آسمانی پر از ابرهای سپید و سیاه پوشالی!

نه می روند، نه می آیند... انگار خوددرگیری دارند این روزها!

تلنگری می خواهند... پرتو نوری... نمی دانم شاید هم نیزه ای می خواهند تا بشکافد دل های پُر از بغض و کینه شان را!

کینه ی ابرها،آبِ درونشان است!

خنده دار نیست؟!

و می شود برای زمینی ها زلال ترین حس عاشقانه... می شود پاکیِ بارانی آسمانی!

اما من بارانشان را  دوست دارم... حتی اگر کینه ی ابرها باشد! تا به گونه های ما برسند بغض ها ترکیده می شود و کینه ها رها...و به راستی اگر ابر می دانست چه زلال روانی در سینه اش پنهان است هیچ گاه نمی بارید و نمی بارید و نمی بارید!

نکند ابرها فهمیده باشند؟! بیچاره زمین... بیچاره آن ماهی کوچکی که دلش به باران خوش است..

و بیچاره ما...

آری

بیچاره ما انسان های روی این زمین خاکی...

تو همان بغض گره خورده ای در گلوهایمان...

در هوای بالای سر آسمان زندگی مان مهدی جان!

و ما همان دانه های تازه سر برآورده ی شالیزار که سیرابیم از تشنگی...و محتاج ذره ی زلال امامتت مهدی جان!

هوای دل ها پُر از بغض گشته آقا جان... نه می ریزد، نه می رود... انگار مثل ابرهای این روزها دل ها هم سرگردانند...ازگلفروش سر چهار راه گرفته تا همان ها که دستشان به دهانشان می رسد...

دل ها بهانه می گیرند...

بهانه ی خورشید را...

بهانه ی همان خورشیدی که سالیان سال است پشت ابرها یواشکی نگاهشان می کند...

نمی دانم در پس این آشفتگی ها چه می خواهم...

باران را

خورشید را

و شاید نیز هر دوشان را تا آسمانِ حضورت را آذین بندند با رنگین کمانشان...

ابرها کِی می روند آقا جان؟!

راستی

نکند حجابشان! خودشان باشند...

نکند حجابمان! خودمان باشیم...

دلم دیگر حجاب نمی خواد...

دلم می خواهد برخیزم و بپرم تا تمام ابرهای پُر از بغض

دلم می خواهد برایشان تا خودِ صبح، لالایی بخوانم تا آرام شوند... آرامِ آرام

دلم می خواهد آنقدر آرام شوند که یکریــــــز ببارند بر زمین و زمان... بر همان ماهی کوچک منتظرِ دریایی

و آنگاه خورشید می آید

و می تابد بر ذره ی ذره ی دانه های زلال باران و خود آذین می بندد آمدنش را با رگبارهای پاییزی...

چه دنیایی می شود... پُر از عشق.. پُر از مهر..پُر ازمحبت.. پُر از دوستی.. پُر از زیبایی.. پُر از خدا...آری پُر از خــــــدا

....

...

.....

وه چه رویایی بود و غرق گشته بودم در دنیای نور و گرما و محبتی زلال از جنس امامتت آقا جان!

هنوز کنار پنجره ی تنهایی هایم ایستاده ام... از رویاهایم می پرم به دنیای واقعیت...

هنوز ابرها پُر از بغضند...

هنوز خورشید پنهان است...

و هنوز آمدنِ تو را فقط در رویاهایمان جشن می گیریم...

به امید روزی که بیایی و چشمانمان به نورحضورتو، خورشید گردند آقاجان...

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج