0 & 1 »»»Flight

شاید زندگی چون موشک آماده ی پرتاب باشد!

 0 و 1 که تمام شود, آماده می شوی برای پرتابی تا بیرون از این کره ی خاکی....

می روی تا ماه

تا داغیِ خورشید

تا سرخیِ مریخ

تا چشمکِ ستارگان

می روی تا حلقه های زحل

می روی تا وسعت مشتری

می روی تا گرمای عطارد

و می روی بالا

باز هم

می روی بیرون تر از کهکشان راه شیری

می روی در جایی که پُر است از این کهکشان ها

پُر از سیارات دیگر

می روی بالاتر

آنقدر بالا 

تا برسی به بی نهایت

می روی تا بی نهایت

همان جا که دیگر آدمی نیست

همان جا که جسمت نیز دست و پاگیرت نیست

همان جا که بال داری

که پرواز می کنی

که روحت می پرد روی یکی از آن همه ستاره...

می روی تا بدانی چرا ستاره ی زندگی تو

روزهاست خاموش گشته است!

تو می روی

باز هم بالاتر

فراتر از بینهایت...

آنجا که خداست

آنجا که ...

اما

خدا همه جا هست...

حتی در همین کره ی خاکی !

حتی همین جا

زیر رگبارم...

زیر آرامش رگباری ام

ولی

نمی دانم چرا

چون آن ماهی درونِ آب گشته ام که تشنه ی دریاست

و بی تابِ دریا، تمام اقیانوس ها را زیر ِبال گذاشته است!

و نمی دانم چرا دلم دیگر به دنیا بسته نمی شود

به آدم هایش

به هر آنچه دارم و ندارم...

به دوست داشتنی هایم..

به یادگاری ها

 حتی به عروسکم...

نازنینم که شبی بی او به صبح نرسیده

و نمی دانم چرا دلم دیگر به دریایم بسته نیست

به بانویی نا آرام

به رگباری پر از خدا

چرا دل من روزهاست از سینه ام رخت بربسته؟

کجاست؟

او را جایی جای نگذاشته ام!

نه در چشمان کسی نه قلب دیگری نه خانه ای نه کلبه ای

نه

هیچ جا!

حتی در خواب های عجیب این چند شبم...

دلم

بی اجازه

پرواز کرده است

تا تو...

تا تو معبودم...

تا تو مهـــربانم...

تا تو یگانه یکتایم...

دیده بودم لباس هایش به تنش زار می زنند

اما نمی دانستم تا این حد می شود دلی تنگ گردد...

می شود دلی آن قدر از خالی بودن، مچاله شود که خود، دنبالِ صاحبش برود..

دنبالِ تو پروردگارم...

آری

دلم آمده

آمده دنبال تو مهربانِ بی منتهایم...

ببین

ببین خانه ات را

نه به کسی داده ام نه به کسی خواهم داد

من

تو را

فقط

تو را

صاحبش

می دانم...

دلم

روزها پیش

0 و 1 ش را گفته بود...

و چرا من نفهمیدیم!

نفهمیدم چرا این قدر سبک شده ام

و سنگینی پاهایم دیگر روی زمین حس نمی شود...

شاید

شاید

روزی

من نیز

دنبال دلم رفتم...

دنبال صاحبم...

صاحبی که صاحبش خداست...

و خدای مهربانم صاحب من...

روزی 0 و 1 ام را فریاد می زنم و می آیم به سوی تو...

و گرد و خاک خواهم کرد...

همه چیز محیا خواهد بود برای صعود تا بی کران ها

تا تو معبود یکتایم...

تا تو یگانه صاحب قلب دریایی ام...

تا تو و قلبم، که روزهاست از زمین رخت بربسته است...

روزی

من نیز

بال خواهم داشت

و تا تو خواهـــــم آمد....