سی و سومین جمعه ی انتظار

سلام...

سلامی ساده اما با سه نقطه چین تا بی نهایت...

و تو خود می دانی سلامِ من امروز چه رنگی دارد آقا جان

امروز هم روز عجیبی ست!

شاید مانند دیروز!

اما نه!  دیروز که برای خود روزی بود فراموش نشدنی! روزی پر از نیاز و ناز و راز...

فری ناز پر از نیاز بود و او دنیا دنیا ناز... و این بود  تنها راز میانمان...

راستی مهدی جان! تا به حال ناز کشیده ای؟

نازِ خدایمان را...

همان که معشوق ماست و عاشقمان...

آری... دیشب فاطمه می گفت خدا عاشق فرینازش است!

و من لرزیدم...

به یکباره گوشی از دستم افتاد... با تمام وجود لرزیدم... من   خدا   عشق!!!

و دیدم مگر عشق چیست!

هر گاه به یادش باشی قلبت می تپد، چشمانت برق می زند... زیباتر از همیشه می شوی...روحت جان می گیرد... آرام تر می شوی... و رها... رها از زمین و زمان...

هرگاه دریادت کنار تو باشد،دلت می خواهد زمان بایستد و تو فقط عاشقانه بخوانی و او را مدح و ستایش کنی

تو بگویی و او لذت برد از احساست... از عشق نابت... از پاکی نگاهت... از زلال کلامت...

و آنگاه که واژه کم آوردی، سرِ تعظیم فرود می آوری بر یگانه هستی ات... بر خدایت... پروردگارت...یکتای بی همتایت...

راستی آقا جان! آن لحظات عاشقانه با خدایمان، ما را یادت هست؟

می شود آن هنگام به یادمان باشی؟

می شود سلام دهم برای آن لحظه ها؟

لحظه های دو نفره ای که تویی و خدایت... منم و خدایم... او و خدایش.... و خدایمان یکیست... او قل هو الله احد است...

صبح پنجره را گشودم... نسیم سردی می آمد... سرد.. خشک... آنقدر که مغز استخوانم را می سوزاند...پنجره را بستم... امیدم از آمدنت در این جمعه هم نا امید گشت...

اگر می آمدی نسیم سحری هم مهربان تر بر قلبم تازیانه می زد...

اگر در راهِ زمین بودی خورشید بی وقفه بر سراپای منتظرم می تابید...

اگر امروز زمین پُر از تو می شد، بدی ها از خواب بیدار نمی شدند! اما باورت می شود من با صدای بدی ها از خواب پریدم؟؟؟

امروز هم نمی آیی...

این را کاج روبروی پنجره ام برایم گفت...

کلاغی که به عادت از شاخه ای به شاخه ی دیگر می پرید...

این را گل اطلسی باغچه مان می گفت که سرش را تا آخرین حد ممکن پایین انداخته بود...

امروز خورشید هم گفت تو نمی آیی... رفت پشت ابرهای پُر از بغض  پنهان گشت...

آری امروز نمی آیی...

اما من می خواهم سلام دهم...

درود فرستم بر تو آن هنگام که به مدح و ثنای خدایمان می ایستی...

می خواهم بر تو سلام دهم در سجده های عاشقانه ات، در رکوع های خاضعانه ات، در ربّنای خالصانه ات، در هر کلامت آقا جان...

تو را سلام می دهم در صوتِ کتاب خدایمان... تو را در العفو العفو گفتن هایت... تو را در تهلیل و تکبیرت سلام می دهم مولای من.

من تو را هر صبح و عصر سلام می دهم...

هر شامگاه زیر نور ماه...

تو را هر روز سلام خواهم داد و یادت می شود خورشیدِ آسمانِ انتظارِ من...

و دلم گواهی می دهد روزی خواهی آمد...

روزی از راه پاکی ها...

روزی از سرزمین جوانمردی خواهی آمد

و روبرویت خواهم ایستاد و خواهم گفت:

سلام ...

همان سلام با سه نقطه به نشانه ی دنیا دنیا حرف نگفته...

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج

رگبار۱: ناآرام بودم و تنها سلاحم همین نوشتن بود... هیچ چیز آرامم نمی کرد...و باید آنقدر می گفتم و می خواندم و می نوشتم تا مگر...

و شد... شد آنچه می خواستم...

دلم باز نمی گردد دیگر... همانجا کنار خدا ماند و من بازگشتم... به این زمین... آری میان همین آدم ها... فرینازِ بی دل بازگشت اما «فری نیاز» نیست دیگر! «فری ناز» است!

دنیایم... دارد آرام می شود... آرام تر از قبل...

رگبار۲:دلیل دیر نوشتن انتظار امروزم بدرقه ی مسافران حرم امام حسین(ع) بود...

پدر و مادرم امروز همین یک ساعت پیش، راهیِ کربلای معلا شدند...

و پارسال همین روزها بود که مکه بودند... منا و عرفات...

خوش به حالشون... یه روز براتون می گم چطوری شد که رفتند!

وقتی کسی دعوت می شه، می شه دیگه

رگبار۳: دوباره کدبانویی آغاز شد. دوباره به مدت ۱۰ روز، مادر و پدر شدم...

به همین سادگی