سی و چهارمین جمعه ی انتظار

سلام آقای من...

آری

اینبار حس عجیبی ست در من!

اینبار دلم می خواهد تو را آقای خودم خطاب نمایم...

دیگر برایم روزهای جمعه با یاد تو شروع می شود...

و چقدر دلم می خواهد این چله نشینی حضورت را در لحظات زندگی ام تداوم بخشد مهدی جان.

و امروز ۳۴ مین جمعه است که برای تو و به عشق آمدن تو می نویسم و می گویم و می خوانم و ...

امروز انگار روز عجیبی بود... روزی که انتظار نامه ام طولانی تر از همیشه گشته بود و همه ی آن ها به دست باد پرپر شد... و دیگر کلامی از آن همه طومار نوشت امروزم یادم نبود...

حالا که فکر می کنم می بینم شاید آن نجوای انتظار، رازی میان من و تو بوده و کسی را نشاید که به حریم واژه هایش پای اندیشه بگذارد...آخر از رازی گفته بودم که...

چه خوب شد همه چیز پاک شد...

و می بینم هنوز حرف هایی هست که باید در خلوت شبانه ام بماند برای همیشه...

عاشقانه نوشت هایی که از اعماق قلبم برمی خیزند...

آن ها که فقط مخاطب خاص خودش باید بخواند

تو امام مایی!

.....

...

.

امامتت را هزاران بار بر لب آورده ام... بارها و بارها شهادتت داده ام اما نمی دانستم چرا امامان ما فقط ۱۲ نفر بوده اند! و همیشه با خود می گفتم مگر آن ها چون ما انسان نیستند؟ چون ما نمی خورند؟ نمی خوابند؟ نمی خندند؟ نمی گریند؟

مگر آن ها مانند آدمیان راه نمی روند؟ حرف نمی زنند؟

اصلا

مگر آن ها چون ما زندگی نمی کنند؟

اما امروز فهمیدم امامت، ورای همین چند واژه ی کنار هم چیده شده است...

«امام،ادارک و احساسی فراتر از دیگر مردم نسبت به هستی و خداوند دارد.احساس حضور بی انتهای خداوند»...

امام هر آنچه را می نگرد به عمق آن پی می برد... به لحظه و کیفیتِ خلقتش،به تک تک نفس هایش تا بدان لحظه، به مراحل زندگانی اش...

حتی به کاشت های بی برداشت این مزرعه سرای هستی هم پی می برد...و به برداشت در دنیای خدایی مان... همان که در دوردست ها روزی زمانی از آنِ ما می شود...

دیگر نمی خواهد کنار او،‌ خودت را تعریف کنی یا حتی شخصیتت را و نیتی راکه در دل داری، شرح دهی و به اثبات برسانی...

تو فقط نگاه کن...

با سکوت

و آنوقت به تو خواهد گفت تو چگونه ای! تو کیستی... چیستی و تا بدین لحظه چگونه زیسته ای...

تو فقط نگاه کن

آنوقت او ، امامت را می گویم، به تو راه زندگی نشان می دهد... تو را در راهی می برد که صراط مستقیم است... همان که بیشتر از همیشه به خدا نزدیکمان می کند....

تو را آرام می کند... و رها از تمام دغدغه هایی به نام مشغله های روزمره ی زندگی!

به تو انگیزه می دهد... انگیزه ی زندگی کردن و امتحان دادن... به تو امید می هد... یاری ات می کند...

ساده بگویم:

او برای تو ماهی نمی گیرد اما ماهیگیری را به تو نشان می دهد...

.....

...

.

و تو امام مایی مولای من...

فقط...

می دانی چه چیز سراپای وجودم را به لرزه در می آورد مهدی جان؟!

اینکه هنگام قرارمان بر چهره ات اخم بنشیند...

اینکه بگویی آی بانو! تباه کرده ای! زندگی ات را! انسانیتت را!خودت را...

اینکه آن زمان در برابر تو آقا جان،‌سر افکنده تر از تمام آفتابگردان های شب گردم...

و می ترسم...

از آن زمان می ترسم که من باعث سربلندی تو نباشم آقا جان!

دلم می خواهد آن زمان که روبروی تو ایستادم، نور رضایت بپاشی بر سراسر وجود خسته از انتظارم آقای من!

نمی دانم گاهی چگونه می شود خوب بود،‌خوب ماند، و خوب زندگی کرد...

کاش رسمش را نشانم دهی تا آن زمان به بودنم،‌به انسان بودنم،‌به منتظر بودنم، افتخار کنی...

و کاش

سرمان

وقت ظهور

تا آخرین حد

بـــالا باشــــد...

به نشانه ی رضایت تو مولای من...

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج

رگبار1:

یکشنبه...

یکشنبه مامان بابام از کربلا میان...از حرم امام حسین... از بین الحرمین... از نجف... از حرم حضرت ابوالفضل...

زائر امام حسین بودن کم نیست...

می ترسم...

می دونم باید مثل پارسال دوباره با احتیاط برم تو بغل مامانم...

می ترسم آلودگی ها و گناهام روح تازه پاک شده شو آلوده کنه...

شدم مثل پارسال...

پارسال که وقت برگشت می ترسیدم بغلشون کنم...

خوش به حال اونایی که رفتن کربلا...

خوش به حال اونایی که زائر امام حسین بودن...

خوش به حالشون