هفتمین عطش

ماه بر دستانِ پدر   

غروبِ مهتاب، نزدیک 

فروغ ِ رخش 

اندک اندک 

می رود تا شود تاریک  

ماه نای گریه ندارد 

آرام و بی رمق 

خفته بر دستان پدر... 

عروس ِ غوغا فارغ می شود 

جیرجیرکانِ رحم 

نجوای لطیفِ نگاه 

همهمه، بوسه می زند بر طفل ِنیاز 

همه در تب و تاب قطره ای حیات

همه بی تاب بی نور گشتن ماه

ماه اما داغدار شرمندگی اباعبدلله...  

..... 

... 

تـیر، میهمانِ حنجره ی نور 

فـّواره ی خون می رود تا عرش 

چشمان پدر  

و دیگر هیـچ.... 

سوز، می سوزد در گدازه های درد

درد، می پیچد در انحنای شراره های آتش 

آتش، فرو می رود در انجمادِ شــرم 

ماه، تا خدا پرپر می شود 

ماه، بر دستان پدر  

شقّ القمر می شود...