هشتمین عطش

قاصدک ِیاران

یکی یکی

پَـرپَـر می شوند

انگار آخر قصه است

قامت ِحسین اما

هنوز پابرجاست...

فرات در حسرت عطش سپه دار

مشک بر دست پهلوان علمدار

پیش می رود

به عشق گلوهای تب دار...

باران می شود

رگبار خشم

طوفان بغض

سیلاب سنگ

گردباد ناجوانمردی

خاک تا ابد

شرمسار دو دست علمدار

سر در گریبان

زیر ِپرچم دِیْن

خاک می شود

علم نقش بر زمین می شود

....

نه انگار صدا می آید

صدای مشکی بر دهان:

*میهمان چشمانم باش

اما بر امید عزیزانم نبار*

رگبار تیر...

مشک می ریزد

چشم می سوزد

نه دستی ست

نه یاوری

تیر بر داغ شقایق

فوران عطش...

خیمه های انتظار

تنها صدایی آشنا:

یا اَخاک اَدرک اَخاک

(حسین به آرزوی برادری اش می رسد...

زینب اما...)

کوه می ریزد

فریاد غوغا می کند...

خیمه طوفان می شود

کاج می میرد

سرو می نالد

نخل آفتاب

در انحنای غروب برادر

بی رمق

تا آخرین نفس

خم می شود..

انگار آخر قصه است...