یه شعرایی هست که تو نگفتی اما انگار از دل تو سرودنش...

داشتم خانه را مرتب می کردم

که حس کردم

باید همه چیز را در این جهان رها کنم

و به تو بگویم که

دوسـ ـتـ ـت دارمـــ...

من زخم های بی نظیری به تن دارم اما

تـو مهربان ترینشان بودی

عمیق ترینشان

عزیزترینشان

بعد از تو آدم ها

تنها خراش های کوچکی بودند بر پوستم

که هیچ کدامشان

به پای تو نرسیدند

به قلبم نرسیدند

بعد از تو آدم ها

تنها خراش های کوچکی بودند

که تو را از یادم ببرند

اما نبردند

تـــو بعد از هر زخم تازه ای

دوباره باز می گردی

و هر بار

عزیزتر از پیش

عمیق تر

«رویا شاه حسین زاده»