روزهایی که کاش کمی آهسته تر می گذشتند...

می تابی از هر سو

گاه از لابه لای پرده های شرم

گاه از پس شیشه های شوق

گاه از ورای غبار نفس های آه

گاه از سر دیوار حضور

گاه از لابه لای سایه های انسان!

سرمای دلم می سوزاند

یا از دلِ سرما تابیدنِ توست؟!

دل اما گرم می شود

و غنچه می شکفد بر لب های بسته ام...

دلم نیز

همپای لب هایم

گرم...‌آرام...بی صدا

می خندد

و چشمانم

مستِ زریّن انوارت

گونه های زندگی را

بوسه ی امید می زند

تو می آیـی

تو می تابی

تو می نوازی

تو می خندی

تو می بوسی

تو می خوانی

تو می مانـی

تو می تابی

تو می تابی

تو می تابی

و من یواشکی می شوم آفـ ـتـ ـابــــ گـ ـردانــــ  کوچکِ تو خورشیدِ من...

رگبار1:

آرام و بی صدا می نشینم و به تابیدنت می نگرم...

سهم من شاید همین تابیدن است... تابیدنی از پس ابرهای فاصله