چهلمـــین جمعه ی انتظار

اَلسَّلام عَلَیک یا بَقیَّةَ اللّهِ فی اَرضه

سلام بر او که سال هاست در میان خاکیان،حضور دارد

رسیده ام به چهلمیــــن جمعه ی انتظار...

یادت هست مولای من؟ اولین جمعه ی انتظار، با بوی عیــد بر خلوت سرای بارانی ام تابید...؟!

یادت هست جمعه های آغازین را؟

دستانم خالی بود... اشتیاقی عجیــــب اما در دلم غوغا می نمود که تو می توانی... 

ندایی پیچید که دستانت رخصتِ رکوع یافته اند..عقلت جوازِ خضوع..و قلبت را ضمانِ شروع...شروع عشقی میان زمین و آسمان...

تو را با هر طلوع آدینه صدا زده ام...

پا به پای تک تک جمعه هایم بزرگـــ ـتر شده ام... عاشقـ ـتر... محتاجـ ـتر... مشتاقـ ـتر

و هر روز بر اضطرارِ ظهورت باایمانـ ـتر گشته ام مهدی جان!

حالا دیگر دریافته ام که تو را نـه برای رسیدن به رفاه و امنیت و آسایش و صلح و عدالت و قسط و آگاهی و بی نیازی و سامان و غنا و آرامش و قرار قلبی، می خواهم کــه نیــاز ما به آمدنت، فراتــر از تحقّق آمال و آرزوهای دنیایی مان است آقای خوبی ها...

رسیدن به نهایت خوشبختی انسان در دنیای مادی، هنـــوز کسی را کم دارد که نفس هایمان را معنا کند... هنـــوز آمدنِ کسی را می طلبد که این همه نعمت الهی را نــه در تقدیر و اندازه گیری و محاسبه های کوتاه مدت عمر انسانی، کـــه در گستـــره ای با وسعت غیب و شهود و ارضای حس بی نهایت طلبی آدمیانِ خاکی، به کار گیـــرد...

هنـــوز کسی باید بیـــاید...

کسی که دستانِ کوچک مرا، در لابه لای انجماد میله های زندان روزگار، گرمــا باشد...

کسی که قلب مرا در مــرداب سرگرمی های پوچ و ملوّن دنیایی، نجــات باشد...

کسی که چشمان مرا در برابر تمام پوشیدگی های عظمت گناهان، نگــاه باشد...

کسی که پای مرا در پیچ و خم جاده های صعبِ صعود به قله ی توحید و وحدانیّـت، رهسپــار باشد...

دل، فراتــر از این ها را طلب می کند

دل اما باز بهـــانه می گیرد...

دل، دلیلِ بودن می آورد تا مگـــر رحمی و نوازشی و ...

و نمی داند چگونه به تو بگوید:

تو را جــز تو تمنــّـایی نیست مهـــدی جان...

با هر طلوع، داغی بر قلب هایمان مُهــرِ حسرت می زند که چرا طلوعِ روی تو، خورشید را به سجود نمی گمارد!

در میعادگاهِ شب و سپیده، یگانه ی بی همتایم را به ستایش و ثنا می خوانم و استقامت و اقتدار و وفاداری در زُمــره ی یاران تو را می طلبم تا مرا به مهربانِ بی منتهـــایم رهنمون سازی مهدی جان...

ببین! چه بازی عجیبی ست بازی عشق و دلدادگی

عشق و احتیاج و شور و اشتیاق به معبود یکتـــایم

تو را از او خواهـــانم تا تـــو مرا به او برسانــــی...

پس بیــــا مهدی جان

بیـــا که تو را جز تو تمنـــایی نیست

و بودنت را جز رسیدن به مهربان پروردگــــارِ بی همتایم

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج

رگبار1:

حسی تمام وجود مرا احاطه کرده... نذرم.. جمعه های انتظارم به انتها رسیده...

حالا من می مانم و بودنی بی دلیل...حالا من می مانم و یادوخاطرات تک تک جمعه هایی که یا کلمات همراهی ام نمی کردند و یا اینکه نت و کامپیوتر در دسترس نبود یا رگبارم بسته بود اما همیشه و در هر شرایطی راهی برای انتشار جمعه ی دیگر پیدا می شد..من می مانم و تک تک کتاب هایی که خواندم تا بدانم چرا مهدی فاطمه سال هاست که نمی آید...من می مانم و سرافرازی...من می مانم و نذری که چهل جمعه با عشق و شور، واژه به واژه اش را درون قلب کوچکم دمیده ام...

و امروز در حین نوشتن انتظار نامه ام، بسیار حرف ها که در دلم پنهان گشته بود و اجازه ی ادب می نمود که باشد برای روزهایی که آزاد و رها خواهم نوشت... هر چند اضطراب و شور و تکاپوی این چهل جمعه را بی نهایت دوست داشتم...

و حالا یاد گرفته ام کارهایم را نیمه کاره رها نکنم...

و همیشه اگر بخواهــــم، می توانـــــــم...

رگبار2:

از تمام دوستانی که از اولین جمعه ی عید نوروز، در تک تک جمعه ها همراه من بودن، چه دوستانی که اعلام حضور می کردن و چه دوستانی که از اول یا اوایل جمعه های انتظار ، خواننده ی خاموش شدن، بی نهایت ممنونم  

رگبار3:

هنوزم حس خیلی خوبی دارم... خیلی خیلی خیلی خوب