زیر کدامین آوار آرمیده ای آرامشم؟

زلزله ای عظیم بود و آوار عاطفه ای و سقوط هر آنچه احساس پاک به زلالیه دریا...

دخترکی نالان،با دردی عمیق از نالیدن روزهای خوش بی خبری...به یکباره پرده ای فرو افتاد از حقیقتی تلخ ! از تپانچه ی شهود..از لوای مردانگی... در پس روزهای گذشته،فریادی پیچید که من مَردَم! من نه آنم که تو پنداری! مرا مردانگی آموخته اند نامردان روزگار... 

و من سکوت می کنم در ورای هر آنچه که حالا با چشمان اشکبارم به تماشا نشسته ام...خود،هزاران تکه گشتن آیینه را دیده ام...من در رویایی ناتمام سال هاست خاک گشته ام...در میان شوره زاری می خزم که زمانی امواج موّاجش شُهره ی زمین و زمان بود...دریایی میان انبوهستان نور...پر از آتشی که داغیِ دانایی به یکباره هزاران قطره ی امیدش را به آسمان ها کشاند... و حالا شوره زاری و تا ابد لکه ای ننگین به نام عشقی نافرجام از جام مستانه ی خمره ی به سه ده رسیده! که به 40 گشتن همانا و کیمیا گشتن همان! که چله نشینی شراب، خود حلال روزهای مستی ست و ... و تو را نه در ورای این 3 تا که 4 شود و هنوز اندر خم همان کوچه ی نا آشنای پیدای ناپیدا آشنای غریبی می مانی و تا ابدالدّهر نامت را بر سر در خانه های دل، خط می زنند...

تو بگو چه دل ها را سوزانده ای و کدام عدالت،راست خوشنامی تو! تو بگو چه امیدها رهانده ای و کدام حقی تو را به اعلا که برساند! تو خود مریض روزهای زندگی بوده ای و نام بیمار بر سالمان نهاده ای... تو مریض روزهای بی عاطفگی گشته ای...و در پی پاسخی برای اولین سلام آشنایی ها... که یادش نه به خیر و نه به شر و بگذار که به نیستی بینجامد!

و حالا در پیچ و خم دانسته های لحظه به لحظه ی نفس هایم، شقیقه هایم را می فشارم تا مگر زهر فهم حقایق، ذره ذره، جانم را بستاند!

و نمی دانم کدام مردانگی راست اینچنین که آوایت هنوز در گوشم چون زنگاری زنگین می پیچد که مرا نه دیگر مردانِ عالمِ زندگانی ات که جوانمردی مغرور نامم نهاده اند!!!

جنگیست میان موهایم.. در پیکار درد و آویزان گشتن طُــرّه های تابـــدار شب، داور شقیقه بر محکومیت تــو تا آخر دنیا حکم می کند و من غرق فکرم که چه خوب حکمیست اما تو را چه زیان دارد آخر؟!

بگذریم...

دلی این روزها غرق دردی گشته بی مانند و بی شبه به تمام دردهای زندگانی اش! انگار امتحانی ست عظیم بر شانه های ظریف دخترکی که هنوز دو 2 کنار هم را نزیسته اما عجوزه ای را ماند در ورای 2 های متوالی روزگاران نفس!

بگذر!

بگذر تا من نیز بگذرم از تمام روزهای آشنایی که حق نه جدال است و نه مسالمتی که محال!

به تناقض دو کلام مانده در گلویم سال هاست رگبار و آرامش در جانشان به پیکارند و کاش و کاش و کاش که آرامشی می ماند و پیروز میدان می گشت و کاش که نم نم بارانی جای تمام رگبارهای ویرانگر هستی را به یکباره می گرفت که کدام شانه توان ضربه دارد دیگر؟؟!

و یادت کاش مانده باشد به کمک، دست ِدوستی فشردی و شانه به شانه تا بدین جا! آری تا همین لحظه ها غرق آسمانی گشتی و تاب موهایی و برق چشمانی و سوز زمستانی و ... 

دنیای سیاه این روزها کاش که سپید گردد...

کاش طفل قلب من زیر آوار عاطفه ها در زلزله ای سترگ، روزهای روز، جان داشته باشد و صدایش از زیر تکه دیواری یا تنه ی بیدی و یا چادر گلــدار و سجاده ی معطّــری بیرون آید و بدانم که هنوز که هنوز که هنوز، طفلک بیچاره ام زنده است...

بی دلی را نشاید که پریشان نویسی آورد و بی تابی های این روزهای من که قلبم در زلزله ای عظیم، محتاج یاری گشته است....

کاش که پیدایش کنند

کاش که پیدایش کنم

کاش که پیدایش کند...

قـلــب من صــــدایم را می شنـــــوی؟؟

رگبار1: دلم نمی خواد از غم بنویسم... دلم نمی خواد بغضمو اینجا بیارم.ولی خب خیلی بهم فشار اومده که اینجا و اینطور نوشتم... وبلاگ واسه این وقتاس دیگه.مگه نه؟!