روزهایی که نبودم

در هیاهوی خاطراتت

واژه هــا برایم شـــانه شدند

آنقدر گریستم تا چشمانم ستاره شد

قرارمان

نیمه های شب

زیــــر نــــور مــــــاه

 درخشان ترین ستاره ی آسمان

خنده های اشکـبار من است

یادت می ماند؟!

چه روزای سختی بودن این چند روز.از یه طرف درسای ترم آخر و استادایی که از همین اول ترم یه عالمه کوئیز و پروژه گذاشتن و آخرین تیرهاشون رو می زنن! از طرف دیگه اتفاقایی که کاملا قدرت تفکر و تامل رو از من گرفته بود!

وقتی به بهونه ی حال و احوال بعد از یک سال و نیم به مینا پیام دادم و بعد تماس گرفتم فهمیدم مریم حتی با اونم خداحافظی نکرده!!! مصمم شدم باهاش تماس بگیرم! با خط دائم که نمی شه به خط های خارجی پیام داد.باایرانسلم بهش پیام دادم و بعد از چند تا پیام خودمو معرفی کردم! اصلا فکرشم نمی کرد من شمارشو گیر بیارم و بعد از یک سال هوس کرده باشم برم پیش فرزانه! 

تا اینکه گفت باایمیل باهات درتماسم! صبح ایمیلش بهم رسیده بود که اون از من شاکی تر و ناراحت تر بوده! ولی خب هنوزم قبول نمی کنه من اینقدر باهاش تماس گرفتم که یه لحظه ببینمش! میگه تو باید شرایط منو درک می کردی! یه اخلاقی داره که باید اونو تو عمل انجام شده قرار بدی! مثلا انتظار داشته مثل پارسال عید که یه دفه سرزده رفتم درخونه شون الانم این کارو می کردم.... این روزا تا قبل این که باهاش تماسی داشته باشم رفتم سراغ دفترچه خاطرات قدیمیم.بیشتر خاطراتشو می خوندم و وقتی یاد این همه تناقض رفتاری میوفتادم می دیدم وقتی دو تا مغرور با هم دوست باشن، شرایط بهتر از این نمی شه... قبول دارم من تا یک سال و نیم پیش شدیدا مغرور و نازنازی بودم.البته الان بیشتر سکوت می کنم تا این که بخوام مغرور باشم ولی اون یکی خصلتم همچنان پابرجاست خب اسمم همینه دیگه

می خواستم اینجا ازش بنویسم.از تمام اون سه سال و مریم و اتفاقات زیادی که افتاد؛ ولی دیدم اون دفترچه پر از رازه! بهتره بین خودم و خدام بمونه...

الان اون دفترخاطراتو دوباره جمع کردم که دیگه در دسترسم نباشه! شاید به قول خیلی از شماها صلاح بوده نبینمش! الانم فکر میکنم این 10 ماهی که ایران بوده هم مثل همون موقع ها خارج بوده و اصلا نیومده!

جایی که قبلا بودن دسترسی به نتش خیلی کم بود.الان این جا بهتر می تونه بیاد نت.ولی خب خیلی سخته وقتی یه آدم تو دنیای واقعیت بوده باشه بخوای اینطور مجازی باهاش درارتباط باشی!

یه کم آروم تر شدم.. نسبت به روز اول که فکر می کنم خیلی آروم تر شده باشم.ولی خب طول می کشه دوباره بشم مثل حال قبلم...از تک تک دوستای خوب و مهربونم ممنونم.و ببخشید که این چند روز نمی تونستم جواب خوبی هاتون رو بدم. سعی میکنم نظرات رو جواب بدم.

راستی  داداشی! سعی کردم هم چشمامو بازتر کنم هم گوش هامو تیزتر... شاید جوابای خدا رو بهتر شنیدم

یه پیامک جالبی بهم رسید که منو به فکر فرو برد.خیلی بی منظور و اتفاقی از دختر عمه م بهم رسید:

معبـودا!

مرا به بزرگی آنچه داده ای آگاه و راضی کن

تا  کوچکی آنچه را که ندارم آرامشم را برهم نزند...