مولایم...غزال نمی خواهی؟

از میان دنیای شلوغ آدم ها، آرام آرام می گذرم...تا به ایوانی می رسم از جنس طلا... همان جایی که دو فراق بودو دو وداع...و حالا اولین سلام و اولین وصال...

ازدحام نفس ها... های و هوی دل هایی سوخته از فراق و بی قرار وصال...باران چشمانی در امتداد عبور... و همه به زنجیره هایی می نگرند که تو در آنجایی...با دستانی رو به آسمان...با نجوایی سراسر نیاز و نیاز و نیاز...و با گاه هایی مشتاق نزدیکی به تو

پله ها را...درها را...پرده ها را...آدم ها را یکی یکی پشت سر می گذارم و چشمانم گره خورده بر ضریح حضورت،به پیشگاه تو می شتابم مولایم...

آرام و بی صدا تکیه بر دیواری، همان جای همیشگی، می ایستم و با احترام سلام می کنم...

سلام مولای من

سلام غریب خراسان

سلام یا ضامن آن غزال تیزپا

غزال...

راستی امام من!

آمده ام تا غزال دیگری گردم و تو ضامنم شوی

غزال نمی خواهی؟!

لحظه های سکوت و راز و نیاز و نجوا را بگذار تا میان من و تو و خدایم راز بماند...

اولین باران بهاری درست در امتداد اولین نمازمان زیر نور ماه،بر جان می بارید و مملو از مهربانی های تو بود مولایم...چه باران در بارانی بود و چه لحظه هایی بود و تو با خدایم به استقبالمان آمده بودید با باران و نم نم طراوت مهر بر جان های مملو از شور و اشتیاق ما برای حضور در قطعه ای از بهشت خدا بر روی زمین...

تا به آن روز که دومین سلام بر زبان چشمانم جاری گشت...نازنینی از جنس باران...همان که گفته بودم حضور او سراسر عطر باران و بهار و بابونه هاست...وسپاس مولایم...چرا که من و تو می دانیم همین دیدار کوتاه خود معجزه بود؛ و سرنوشت، آن روز را برایم جور دیگری رقم زده بود...

و آخرین شب را...

همان که مرا مست دیدار تو کرده بود مولایم...مست گنبد طلایی رنگت و درخشش چلچراغ های آویزان بر سر در سرای خانه ات... چه شبی بود و چه شبی بود و چه شبی بود... کسی چه میدانست چرا سهم من از تمام صفوف عشق،و ربنای خضوع، گوشه ی دیواری بود و بارانی آرام بر گونه هایم و تکان آهسته ی لبانی که با ناز، نیاز می نمود...

کسی چه میدانست زیارتم سال هاست رنگ دل گرفته نه دست.... دلم از دور بر ضریح طلایی رنگت گره خورده و دستانم سال های سال است قفل های در هم آن را لمس ننموده است!

عکس آخرین شب و همون جایی که گفتم ازش!

و آخرین صبح را...

همان روزهای اول که اجازه ی حضور یافته بودم بر نزدیکی به حریم پاک و مقدست، همان مرا بس، که می دانم آن سه روز نیز معجزه بود و سپاس خدایم...سپاس مولایم...سپاس

و حالا از دور...از کمی دورتر از آن چارچوب پاک و ازدحام نفس هایی مشتاق و محتاج، به تو می نگریستم... و نمی دانم چرا آرام بودم...آرام...آرام آرام...و باران می بارید! و ابر چشمانم عجیب که تمام نمی گشت! انگار ندایی از درون قفل های آن ضریح آرام و استوار بر گوش های قلبم اصابت می نمود که فاصله ها را نشاید مهم، که تو دلت در ضریح من است....و تعبیری از همان خواب نور...همان که ضریح بود و ...بگذریم!بگذار این نیز راز بماند....

و آرام بودم...آرام ِبی قرار شنیده ای؟ من، آن بودم... چرا که آخرین بود و باید که وداع می نمودم! و عقربه های زمان چه بی رحمانه بر من نیشخند می زدند که وقت تمام است!

......

....

هنوز و حالا که در اتاقم نشسته ام و به آن لحظه ها می اندیشم،چشمانم خیس خیس می شود و نمی دانم چرا این بار تمام اشک هایم را همان جا نریختم! نمی دانم چرا تا اینجا و این لحظه ها آن بی قراری سراسر آرامش با من و دل و چشمانم ماند و تمام نشد! پس عقربه ها چه می گفتند رضا جان؟! هنوز چشمانم نیز با آن صحن و سرا در پس پلک های بسته ام وداع ننموده است، دل که جای خود دارد!!

رضا جان...

یا ضامن آن غزال تیزپا

ضامن لحظه هایم باش که تمام ثانیه ها را به حضور تو سپرده ام...

ضامن قلبی باش که آرامشی بر امواج موّاجش سایه گسترده و نگذار دوری از صحن و سرایت بی قراری آورد و بی تابی و بی دلی...

هر بار سفرهایم عجیب تر از بار قبل است.و این بار پُر از دعایی بود از جنس کمال! و نذر برآورده شدنش همان شد که سال بعد به سوی تو و خانه ی سراسر امن و آرامشت بشتابم مولایم...

راستی

  رضا جان

     نگفتی

غزال نمی خواهی؟!